Fizika simetrike, udhëtim drejt universit (13)

Shkruan: Naim Krasniqi, fizikan

Neutroni është një grimcë elementare pa ngarkesë elektrike.

Përbëhet nga tri kuarte: një kuart pozitiv (2/3 u) dhe dy kuarte negative (-1/3 d).

Ka disa arsye se pse kjo grimcë mbetet e pa ngarkuar:

– Për dallim nga protoni dhe elektroni, te neutroni mungon fenomeni i tornados, i cili do të bënte përzierjen e kuarteve;

– Fenomeni i tornados rrotullohet në të njëjtën kahe dhe drejtim me vetë neutronin si dhe mund të jetë;

– Sasia e barabartë e kuarteve e bën të pamundshme ngarkimin e neutronit.

Përfundim

Sikur të ekzistonte një forcë nga jashtë që do ta eliminonte në mënyrë automatike fushën magnetike të diellit, nuk do të ekzistonte fusha antimagnetike e diellit si forcë antigravitacionale, dhe për një kohë të shkurtër të gjithë trupat qiellorë do të përfundonin në brendësi të diellit.

Sikur të mos ekzistonte një antifushë elektrostatike që buron sikur nga elektronet ashtu edhe nga protonet, nuk do të ekzistonte asnjë atom.

Rrezikshmëria

Pasi në mes protoneve dhe elektroneve ndryshon vetëm ngarkesa elektrike dh asgjë më shumë, prandaj mund të themi strukturat e brendshme të protoneve dhe elektroneve janë identike.

Në këtë mënyrë të kryhen teste me elektrone të ndryshme të elementeve të rënda nëpër laboratorë ngjashëm sikur është laboratori CERN që ndodhet në mes Zvicrës dhe Francës është po aq rrezikshme sa të kryhen teste me protone të apo të njëjtit element, kjo mund të sjellë efekte negative të pa imagjinueshme, madje edhe krijimin e vrimave të zeza.

Drita dhe shpejtësia e saj

Në univers asgjë nuk lëviz pa veprimin e një force të jashtme. Kurse për dritën themi se ajo lëviz rreth 300 000 Km/sec. Shkenca e ka nxjerrë në formë eksperimentale këtë shpejtësi në tokë, por asnjëherë kjo shpejtësi nuk është matur jashtë tokës qoftë në një planet tjetër. Dihet se drita shpërndahet në formë të valëve elektromagnetike, por fatkeqësisht shkenca asnjëherë nuk e ka ditë shkakun e vërtetë se cila forcë e shpërndan dritën.

Nëse valët nuk vihen në lëvizje nga një forcë e jashtme, as drita nuk lëvizë. Po të ishte ashtu se drita lëviz edhe pa veprimin e një force të jashtme, do të mjaftonte që një yll do ta ndriçonte tërë universin, dhe s’do të ekzistonte errësirë në asnjërën anë të trupave qiellorë, por as nata në tokë. Prandaj ky është një argument se drita shpërndahet nën veprimin e një force të jashtme, që ka intensitet, drejtim dhe kahje të veprimit.

Duke u bazuar në eksperimentet e mëparshme dhe paraqitjen nga ana e ime të fushës antimagnetike si një forcë e re dhe e pa njohur për shkencën që vepron në tërë universin, mund të themi se kjo forcë e fushës antimagnetike konsiderohet si çelësi i vetëm i zgjidhjes së problemeve kryesore në univers.

Prandaj përpos efekteve të lartë përmendura që kanë një lidhshmëri të drejtpërdrejtë me efektet që ndodhin në natyrë dhe në përgjithësi në univers, ngjashëm edhe këtu themi se fusha antimagnetike që buron nga trupat qiellorë sikur është dielli është forca e vetme që e shpërndan dritën nga burimi, çka do të thotë se fusha antimagnetike është shpërndarësi kryesorë i dritës.

Mirëpo problemi lind në mes dritës dhe errësirës, prandaj nëse drita shpërndahet në formë të valëve, atëherë ku qëndron dhe si shpërndahet errësira.

Shembull

Në një dhomë të mbyllur të errët ku nuk mund të depërton drita nga jashtë, e ndezim një llambë drita do të shpërndahet nën veprimin e fushës antimagnetike të tokës duke mos përjashtuar edhe fusha të tjera antimagnetike. Por në momentin si e ndërpremë dritën dhoma errësohet, sepse fusha antimagnetike e shpërndan errësirën duke e mbushur dhomën, sikur mos të shpërndahej errësira drita do të qëndronte edhe një kohë të gjatë, parandej sikur drita ashtu edhe errësira shpërndahen nga fushat antimagnetike të trupave qiellorë.

Sikur mos të ishte shpërndarë errësira ngjashëm sikur drita ne do shihnim edhe një qiri të ndezur në planetin e Plutonit, por as nata nuk do të ekzistonte në anën e kundërt të tokës ku nuk bien rrezet e diellit, sepse fusha antimagnetike e tokës e mbron errësirën, që në një formë e shpërndan errësirën.

Pasi intensiteti i fushës antimagnetike nuk është një madhësi konstante te trupat qiellorë,por varet nga shumë faktorë, ashtu edhe shpejtësia e dritës nuk ka vlerë konstante por varet nga intensiteti i fushës antimagnetike të atij trupi qiellorë prej nga buron. Kështu që me ndryshimin e intensitetit të fushës antimagnetike ndryshon edhe shpejtësia e dritës.

Intensiteti i fushës antimagnetike është tejet i lartë afër diellit në krahasim me tokën, prandaj edhe shpejtësia e dritës është shumë here ma e lartë afër diellit se sa në sipërfaqen e tokës.

Fusha antimagnetike e diellit e shpërndan dritën në drejtim të tokës, dhe mendohet se kësaj drite i duhen 8 minuta e 20 sekonda për të arritur në tokë. kjo nuk është e vërtetë. Shpejtësia e dritës në tokë mund ta ketë vlerën e 300 000 km në një rreze që nuk kalon disa qindra kilometra nga sipërfaqja e tokës, sepse kjo është një zonë ku konfrontohen fusha antimagnetike e diellit dhe fusha antimagnetike e tokës duke mos përjashtuar edhe fusha antimagnetike të trupave të tjerë qiellorë.

Le ta marrim një shembull një aeroplan që lëviz me të njëjtën forcë të motorëve me shpejtësi konstante. Sado piloti tenton ta mbajë këtë shpejtësi konstante ajo nuk është e mundshme për shkak të turbulencave që hasë gjatë udhëtimit. Prandaj këto turbulenca varësisht intensitetit të tyre e ngadalësojnë shpejtësinë e aeroplanit.

Tërësisht ngjashëm edhe drita buron nga dielli me një shpejtësi konstante, por kjo shpejtësi konstante mund të jetë vetëm në fillim, por duke u larguar nga dielli zvogëlohet edhe shpejtësia e dritës, për shkak se fusha antimagnetike e diellit si bartëse e dritës takohet në fusha antimagnetike të trupave të tjerë qiellorë duke e përfshi edhe tokën.

Në këtë rast shpejtësia e saj zvogëlohet ashtu sikur zvogëlohet intensiteti i fushës antimagnetike të diellit, kurse këtë zvogëlim të shpejtësisë e ndihmon edhe fusha antimagnetike e tokës, e cila e kundërshton fushën antimagnetike të diellit.

Prandaj drita vetëm rreth disa qindra kilometrat e fundit i kalon me shpejtësi 300 000 Km /sec sepse shpejtësia e saj zvogëlohet sa ma larg diellit.

Meqenëse i tërë universi është i mbushur me trupa qiellorë nga të cilët burojnë fusha antimagnetike qoftë yje apo planetë atëherë edhe drita shpërndahet në ç’do skaj të universit duke përfshi edhe trupa qiellorë të cilët nuk posedojnë fushë antimagnetike, kurse shpejtësia e dritës është proporcionale me intensitetin e fushës antimagnetike.

Argument 1

Na ka ndodhur shumë herë që Hënën ta shohim me një rreth të ndritshëm që e rrethon, kjo ndodhë për arsye se Hëna ndodhet në mes të dy apo më shumë trupave qiellorë që posedojnë fusha antimagnetike.

Si shembull konkret po e marrim këtë fotografi që është bëre më 13/06/ 2019 në trekëndëshin Francë-Zvicër-Gjermani në orën 22:15 minuta (shih figurën 52). Vijon.