AJAZ EMINI – Ditari (XV)

Puna jonë në JAG të Armatës Amerikane ishte edhe një lloj privilegji, sepse me këtë njësi të Juristëve të Armatës Amerikane po venim edhe themelet e drejtësisë në Kosovë, drejtësi e cila më vonë do të drejtohej krejtësisht nga juristët kosovarë!

Gjatë gjithë këtyre viteve drejtësia kosovare ishte praktikuar nga një shumicë juristësh kriminel serbë, e cila zgjati deri para disa muajsh para fillimit të bombardimeve të NATO-së mbi ish Jugosllavinë. Deri atëherë kur diskriminohej e tërë popullata shqiptare në të gjitha sferat e jetës, e sidomos në denimet më drastike të shtetit serb ndaj shqiptarëve të pa fajshëm. Po, atëherë kur nuk kishte kurrëfarë drejtësie, atëherë kur ishte në këto anë dhe po sundonte shteti i aparthajdit serb.

Në JAG ishim të angazhuar që të bënim punën e përkthyesit, por unë dhe Shahadija më tepër bëmë edhe punën e këshilltarëve për personelin ushtarak të kësajë njësie juristesh. -Në fillim më tepër u morrëm me përkthimet e kërkesave pronësore, të tokave të uzurpuara pas ngritjes së bazës ushtarake të Bondsteel’it, në Sojevë të Ferizajit.

Pas kryerjes së këtijë dokumentacioni të pronësisë, vazhduam për një kohe edhe me shqyrtimin e lutjeve të pjesëtarëve të UÇK-së , në transformimin nga statuti i ushtarëve të UÇK së në atë të Trupave Mbrojtëse të Kosovës (TMK). Në këtë kohë patëm rastin të vizitojmë shumë herë edhe kazermat e TMK-së në Gjilan dhe Ferizaj, ku edhe u njoftuam dhe biseduam me shumicën e ish eprorëve të UÇK’s, e tani ishin eprorë të TMK-së me të cilët ne gjithmonë patëm një bashkëpunim shumë të mirë.

Me fillimin e punës së gjykatave, tani të pamvarura në Gjilan dhe Ferizaj, ne me Kapitenin Kovach pastaj Brian S. Hesline të tjerët e kishim për detyrë që të bënim këshillimin si dhe mbikqyrjen për zhvillimin e seancave të ndryshme gjyqësore, e në veçanti ato ndëretnike, me qëllim që mos të diskriminohej askush nga qytetarët në Kosovë nga lëmia e drejtësisë.

Gjatë kësajë kohe patëm rastin të merremi nga fillimi edhe me dy lëndë shumë të rënda, ku kryerësit e krimit ishin ushtarët amerikanë prej bazës së Bondsteel’it, e kurse viktima ishin: një vajzë11 vjeçare nga fshati Debëllde edhe më vonë edhe vrasja nga pakujdesia e një djali 6 vjeçarë nga fshati Sllatinë e Epërme, e që të dy fëmijët e familjeve shqiptare.

Pas krimeve qe na ndodhën, njësia jonë JAG ishim të angazhuar që t’i bënim vizita të njëpasnjëshme familjarëve të viktimës Shabiu në Debëllde dhe asajë Rexhepi në Sllatinë të Epërme, që të dy të rrethit të Vitisë. Më tepër shkonim për në shenjë ngushllimi por edhe keqardhje për fatkeqësitë që u kishin shkaktuar ushtarët e Armatës Amerikane në Kosovë këtyre dy familjeve shqiptare.

Për rastin e pare ishte përdhunimi dhe vrasjes së 11 vjeçares Merita Shabiut në Janar të vitit 2000, i akuzuari i së cilës ishte ushtari 36 vjeç Frank Ronghi i cili më vonë nga gjykata ushtarake në Werzburg të Gjermanisë, u denua me burg të përjetshëm.

Në lëndën e viktimës së 6 vjeçarit Gentrit Rexhepit, unë, Shahadija dhe Kapiteni i njësisë së JAG’ut ishim të angazhuar që prej fillimit, menjëherë pas ndodhjes së kësajë vepre. Për këtë vepër penale, gjatë gjykimit të ushtarit amerikan morrëm pjesë edhe ne si përkthyes; Shahadije Emini, Ajaz Emini dhe Mark Treshi së bashku me prindërit e të ndjerit, Deliun dhe Sanije Rexhepi dhe dajën e vogëlushit të ndjerë 6 vjeçar Gentritit. Morëm pjesë ne seancë gjyqësore që po mbahej kundër të pandehurit ushtarit të Armatës Amerikane 19 vjeçarit Nicholas Joung, në Gjykatën Ushtarake të bazës së Armatës Amerikane në qytetin Gizen të Gjermanisë. Në këtë seancë të gjykatës së lartë ushtarake prindërit e Gentritit të vogël erdhën prej Kosovës vetëm e vetëm sa për t’i treguar gjykatësve ushtarak se po ia falin gjakun e të birit të tyre Ushtrisë Amerikane dhe Shtetit Amerikan për ndihmën që i dhanë në Çlirimin e Kosovës!

Ushtarin 19 vjeçar Nicholas Joung, të cilit i kishte ardhë edhe e ëma e tij nga Amerika në këtë seancë e që po gjykohej për këtë vrasje nga moskujdesia, familja shqiptare Rexhepi e falën. Ia falën gjakun e të birit të tyre para nënës së tij dhe të tërë trupit gjykues për aksidentin që i kishte ndodhur në vrasjen e të birit të tyre 6 vjeçar Gentritit. Ata gjykatës i kërkuan që ushtari Nicholas Joung të lirohej menjëherë nga akuza edhe mos të dënohej aspak!

Ishte një gjest i familjes Rexhepi që tërë trupën e gjykatës ushtarake të Armatës Amerikane në Gizen të Gjermanisë e lanë pa fjalë! Për këtë gjest human të familjes së viktimës, shkroi edhe shtypi amerikan se si familja e viktimës shqiptare në Kosovë e fali ushtarin amerikan për vrasje nga pakujdesia të birit të tyre 6 vjeçarë Gentrit Rexhepi!

Pas dy netësh qëndrimi në Gizen teëGjermanisë, pakë para përfundimit të gjykimit të ushtarit Nicholas Joung, ne me kapitenin dhe familjen e viktimës u nisëm me aeroplanin ushtarak C-17 për në Shkup, aty ku mbërritëm rreth orës 20:00.

Në bazën ushtarake të KFOR’it në Aeroportin e Shkupit, aty darkuam dhe pas orës 21:00 së bashku i gjithë grupi që ishim u nisëm me makinat tona ushtarake në drejtim të pikës kufitare të Hanit të Elezit. Në pikën kufitare arritëm rreth orës 22:00, dhe pasi se me ne kishim edhe familjen e viktimës Rexhepi, policia maqedone i kërkoi pasaportat e udhëtimit të tyre, dokumente që nuk i kishin sepse UNMIK-u ende nuk kishte filluar me dhënien e dokumentacioneve të udhëtimit për banorët e Kosovës.Udhëtimi i tyre për në Gjermani ishte bërë vetëmse me dokumentacionin që ia bëmë nga komanda ushtarake në Bondsteel, por ky dokumentacion sa duket tani na qenka i pavlefshëm për policët sllavo-maqedon në kufirin e Bllacës. Po ndoshta aty ishin të njejtit policë që maltretuan me mijëra e mijëra shqiptarë duke i plaçkitur dhe dëbuar nga forcat kriminale serbe!

Për shkak të dokumentacionit të familjes Rexhepi u detyruam që të gjithë të kthehemi përsëri për në kampin ushtarak të KFOR-it në Aeroportin e Shkupit. Aty ku edhe kaluam natën. Të nesërmen që të gjithë së bashku, dikur pas mesditës fluturuam mbi pikën kufitare të Bllacës drejtë bazës ushtarake Bondsteel në Kosovë, me helikopterin transportues ushtarak Chinook të Armatës Amerikane!…

Më herët shkrova pakë edhe për vizitën time derisa me Njësine e Forcave Specaile në fshatin Llashticë të Gjilanit, aty ku takuam edhe Kanadezen, Louis Arbour të Komisionit të Lartë për të Drejtat e

Njeriut në OKB e cila po vizitonte grupin Kanadez të Forenstikës të cilët po bënin hetimet e krimeve serbe në këtë fshat të Kosovës.

Gjatë  kësajë  kohe me njësinë e  juristëve  JAG kishim marrë për detyrë që ta ndihmojmë edhe një vajzë të re 14 vjeçare e cila ishte viktimë nga masakra e fshatit Llashticë të Gjilanit. Për detyrë tani me JAG ishte  që  t’ia  bëjmë  lejen  e  udhëtimit  njërës  nga viktimat e krimit serb në Llashticë. E ajo ishte vajza 14 vjeçare  Vlora  Shabani,  personi  i  vetëm  që  kishte shpëtuar me plagë në fytyrë dhe në dorë nga ky krim. Ky krim kishte ndodhë vetëmse disa muaj para ardhjes tonë në Kosovë, më 13 Prill 1999, atëherë kur paramilitarët dhe ushtarët serbë kishin hyrë në fshat dhe kishin mbledhë 27 civil shqiptarë: gra, burra dhe fëmijë. I kishin pushkatu që të gjithë në një shtëpi, pastaj edhe ua kishin vënë zjarrin dhe i kishin djegë njerëzit  e  vrarë.Këtë  e  kishin  bërë  me  qëllim  të zhdukjes së provave të krimeve të tyre, siç kishte ndodhë  edhe  në  shumë  vendbanime  të  tjera  me shqiptarët e Kosovës.

Nga ky grup u vranë 26 civil shqiptarë, 3 prej tyre ishin fëmijë të mitur e kurse e vetmja që kishte shpëtuar nga ky krim ishte Vlora Shabani. Në këtë masakër para syve të Vlorës i vranë: vëllaun e vogël të sajë, nënën, babin, gjyshin dhe shumë të afërm të tjerë, e kjo vogëlushe shpëtoi në mes të turmës së familjarëve të vrarë, ku mbeti e plagosur me plagë në fytyrë dhe në dorë!

Njësia ushtarake JAG kishte marrë përsipër që ta ndihmojmë Vlorën e cila kishte nevojë mjekësore dhe për rehabilitim.

Vlorës 14 vjeçare, iu kishin kushtuar fejtone të tëra edhe nga shtypi amerikan, e sidomos në gazetën më prestigjioze të Amerikës “The New York Times”!

Pas fejtonëve të shkruara në shtypin amerikan dhe duke e ditë gjendjen e Vlorës, shumë kush kishin shprehur dëshirën nga SHBA që ta ndihmojnë, por tani na kishin ardhë oferta që ta ndihmojnë edhe nga Kanadaja.

Meqenëse oferta e ndihmës së parë që na erdhi në JAG ishte nga Kanadaja, menjëherë grupi ynë ia bëmë lidhjen me Ambasadën Kanadeze në Vienë të Austrisë. Ata na premtuan se mbrenda disa javësh, prej Viene të Austrisë do të dërgojnë në Prishtinë njërin nga përfaqësuesit e tyre për të marrë shenimet dhe për t’i rregullu Vlorës dokumentet e udhëtimit për në Kanada. Në ditën e takimit me personelin e Ambasadës Kanadeze në Prishtinë, pjesëtarët e njësisë JAG sollën Vlorën me axhën e sajë Nehat Shabanin në Bondsteel, dhe pastaj së bashku unë me Shahadijen dhe Kapitenin Brian S. Heslin u nisëm për në vendëtakimin në Prishtinë. Në Prishtinë ne u takuam në kohën e planifikuar me personelin e Ambasadës Kanadeze që të takohemi në Hotelin “Grand”, kurse Shahadija gjatë kësajë kohe shkoi të vizitojë dajën e sajë që ishte krejtë afër Hotelit “Grand” për shkak se nuk kishim nevojë për të dytë.

Personeli i Ambasadës Kanadeze që takuam ishte zotëri Robert Mc Leman, Sekretar i parë në Ambasadën Kanadeze në Vijenë të Austrisë. Ishte një zyrtarë i moshës mesatare, dhe pa humbë aspakë kohë filloi me mbledhjen e informacioneve të duhura të tyre dhe na premtoi aty që mbrenda disa ditëshVlora me axhën e saj Nehatin do të kenë dokumentacionin e duhur për të udhëtuar për në Kanada.

Pas përfundimit të detyrës me përfaqësuesin kanadez, përsëri që të gjithë ne së bashku me makinat ushtarake shkuam para shtëpisë së dajës së Shahadijes edhe e morëm edhe atë. Pastaj, vazhduam rrugën për në Bondsteel . Por gjithsesi na duhej për t’i dërgu në shtëpinë e tyre në fshatin Llashticë edhe Vlorën me axhën e sajë Nehatin.

Pas disa ditësh Kapiteni Heslin më tha se ishte tepër i  mërzitur për rastin e Vlorës, sepse dikush kishte ardhë prej SHBA-së edhe e kishte marrë Vlorën për shërim në Amerikë! Ishte i mërzitur sepse nuk dinte se ç’ti thotë atyre të Ambasadës Kanadeze që kishin ardhë special për të prej Vienës së Austrisë, e tani kur gati se gjithëçka i bëmë gati për udhëtimin e tyre na doli ky farë zhgënjimi! Më tha se ishte mërzitur më tepër sepse ata të Ambasadës Kanadeze në Austri ndoshta do të mendonin se kjo e tëra ishte bërë me dijeninë tonë, edhe pse ne nuk kishim kurrëfarë dije dhe lidhje më tepër derisa na lajmëruan se Vlora udhëtoi për në Amerikë.

Gjatë kohës sa po punonim me Armatën Amerikane në Kosovë, ne sollëm në familjen e vëllaut tim e tani të ndjerë Murtezanit në fshatin Llojan të Kumanovës edhe dy vajazat e tona; Liridonën 7 vjeçare dhe Mimozën 6 vjeçare, kurse shtëpinë në Clevelend të Ohio’s së SHBA’s ua kishim lënë në shfrytëzim refugjatëve, familjarë të posa ardhur nga Kosova dhe Maqedonia.

Me këto lëvizje tona ne tani po planifikonim edhe kthimin tonë të përhershëm në trojet tona që i kishim lënë para 20 viteve, nga koha e ish Jugosllavisë.

Në Shtator të 1999, Liridona dhe Mimoza filluan mësimin, por kësajë here në gjuhën shqipe ku në fillim do ta kenë vështirë për derisa të adaptohen. Vajzat po shkonin po në të njejtën shkollë në “Rilindja” të Llojanit, aty ku unë para shumë dekadash fillova shkollimin tim fillor. Fillimi i tyre në Llojan nuk ishte aq i lehtë, nuk ishin mësuar të jenë largë neshë, si dhe transferimi prej mësimit në gjuhën angleze në shqipe, edhe pse në shtëpinë tonë në Amerikë gjithmonë është folur vetëmse shqip!

Në Llojan vajzat u adoptuan shpejtë, sepse aty kisha nënën time me familjen e vëllaut që kujdeseshin për to, si dhe familjen e gjërë me shoqërinë e tyre të re. Gjatë kësajë kohe mua me Shahadijen, njësia jonë ushtarake JAG që po punonim tani një kohë, na thanë poqëse doni të shkoni dhe të vizitoni vajzat tuaja në Maqedoni, mundë ta bëni pas punës së ditës së Premte por me kusht që të Hënën në mëngjes të jemi në punë, por edhe që mos të bëhet e madhe dhe mos t’i tregojmë as punëdhënësit tonë TRW!

Ky ishte një lehtësim i madh për ne sepse prej bazës ushtarake në Bondsteel të Sojevës, për në bazën ushtarake në Aeroportin e Shkupit kishim udhëtimin me autobusin e rregullt dy herë në ditë. Një herë në mëngjes dhe pastaj në mbremje që po bartë ushtarët dhe pjesëtarët e kompanisë Amerikane“Brown & Root”, që po mirreshin me rregullimin dhe mirë- mbajtjen e bazave ushtarake në Kosovë dhe Maqedoni. Por edhe për fat tonin, kishte punishten e tyre edhe në afërsi të stacionit hekurudhorë në Kumanovë.

Tani me këtë leje udhëtimi shumë gjëra u bënë shumë më të lehta për ne si familjarë, na u dha mun- dësia që pas pune,vikendin të shkojmë e ta kalojmë të gjithë së bashku me të gjithë familjen në Llojan.

Pas disa muajsh blemë edhe një makinë nga një i afërm i yni me të cilën gjithëçka u lehtësua edhe më tepër për ne dhe familjen në përgjithësi.

Nga padrejtësitë e mëdha që po i bëheshin popullatës shqiptare në Maqedoni, gjatë kësajë kohe në Karadakun e Kumanovës filluan edhe lëvizjet e përgaditjeve të popullatës për luftë. Në fshatin Llojan veçëse filluan me ardhjen e parë vëllezërit kosovarë për të bërë organizimin e luftës, si dhe për të luftuar ballë për ballë kundër armikut sllavo-maqedon.

Gjatë udhëtimit tonë prej Kumanovës për  në fshatin Llojan kishim disa pika kontrolli policore (punkte policore), njëra prej këtyre pikave ishte ajo afër hekurudhës në mes fshatit Vaksincë dhe Reçicë. Kjo pikë kontrolli e policisë maqedone që ishte aty, gjithmonë ishin 3-4 policë. Gati se çdo herë kishte ndonjë prej tyre që fliste nga pakë dhe anglishten, dhe pas së cilës ndalesë tonën në këtë pikë kontrolli, ata ishin tepër të dyshimtë për lëvizjet tona. Po, sepse gjatë kontrollës tonë ata po na shihnin se ne me dokumentacion ishim nënshtetas amerikanë.Pastaj ishim edhe me veshje ushtarake amerikane, kishim kartelat e njoftimit (Badges) të KFOR’it , kurse makinën që  po i grahnim  ishte  me regjistrim dhe sigurim të shtetit austriak! Ajo çka më tepër i irritonte këta policë kontrolle, ishte se ne nuk i flisnim asnjëherë në asnjë gjuhë sllave, gjuha jonë e vetme me to ishte shqipja ose anglishtja! Pas ndalesës dhe gjatë kontrollës së makinës, na urdhëronin të hapim edhe gepekun e makinës, aty ku mbanim xhaketat dhe helmetat ushtarake anti-plumb. Shpeshherë ata i ktheheshin njëritjetrit dhe i thonin në gjuhën maqedone: “A mos janë spiunë këta njerëz, i sheh janë të mobilizuar dhe me veshje ushtarake të KFOR-it?”

Ishte koha gjatë prillit 1999, derisa po ktheheshim prej Llojanit për në punë përsëri na ndali policia maqedone në pikën e përhershme të kontrollit policorë që kishin nën fshatin Vaksincë. Tani ishte koha kur po priteshin edhe krismat e para të luftës frontale shqiptare kundër pushtetit maqedon. Gjithëkund flitej se lufta ishte e mundur se do të fillojë në çdo moment. Sulmi i parë që po planifikohej tani, do të ishte sulmi mbi autoblindën e policisë kufitare maqedone e cila ishte në kthime nga pika kufitare Miratoc-Llojan për në Kumanovë gjatë ndërrimit të tyre të policisë kufitare.

Pas ndalimit tonë dhe pas kontrollit që na bënë, njëri nga policët më pyeti maqedonisht, por unë i thashë se ne nuk njohim gjuhët slave. Por, mundë të komunikojmë vetëmse shqip apo anglisht po deshtët. Pastaj njëri e filloi në Anglishten e deformuar të në bëjë pyetje se prej nga po vinim? I tregova se tash po ktheheshim nga fshati Llojan. Polici menjëherë ma priti: “Po si keni guxu me shku në fshatin Llojan, kur atje janë grupet terroriste? ” Unë ia ktheva menjëherë: “Si më the, ti neve tani po na quan terrorist?” pastaj ndërhyri njëri prej shokëve të tij, edhe me një anglishte pak më të mirë më tha: “Jo, Jo, nuk po të quan ty terrorist, por po të thotë se atje lartë në fshatin Llojan qëndrojnë grupet terroriste”, edhe pse prej fillimit ne e kuptuam shumë mirë se ku e kishte fjalën polici sllavo-maqedon! Deri sa ne po sqaroheshim me këtë policin maqedon, e ndëgjova tjetrin polic duke i thënë shokut të tij: “Liroje më shpejtë se pastaj ata shkojnë atje poshtë dhe bëjnë ankesë në KFOR, edhe munden me na çitë probleme!”

Pas kontrollit ne vazhduam rrugën për në Shkup e pastaj nëpërmjet Grykës së Kaçanikut për në kampin “Bondsteel” të Sojevës. Gjatë rrugës në drejtim të Shkupit, pas daljes prej qytetit të Kumanovës në hyrje të pagesës së autostradës, gjithmonë edhe aty iu sjellsha telashe, sepse asnjëherë nuk ia paguaja taksën e autostradës. Diçka e tillë i iritonte pa masë punëtorët e mbledhjes së asajë takse, për shkak se edhe pse isha me uniformë ushtarake ne po i grahnim makinës private, dhe sipas rregullave ne duhej që ta paguanim këtë takes. Mirëpo uniforma e Armatës Amerikane disi i frikësonte që të më ndalonin, dhe të na detyronin që të paguajmë këtë taksë rrugore! Këtë e bëja më tepër nga mllefi që kisha për pushtetarët sllavë, të cilët tërë jetën na kishin nënçmuar si qenie njerëzore, edhe pse ne ishim popullata më e vjetër dhe autoktone e këtyre tokave të Dardanisë.

Të njejtën “arrogancë” si me thënë e bëja thuajse gati se sa herë që kaloja kufirin Kosovë-Maqedoni apo anasjelltas, kur polici kufitar maqedon më kërkonte pasaportën të cilën e kisha me vete por nuk ia jepsha që të kontrollohej. Shfrytëzonim vetëmse kartelat e KFOR-it amerikan, edhe atëherë kur nuk shfrytëzonim hyrje-daljet speciale që i kishim ne si pjesëtarë të KFOR-it.

Derisa po punonim me njësinë e jurispodencës ushtarake JAG në Bondsteel, patëm edhe viktimën e parë të Armatës Amerikane në Kosovë e që kishte ra në mina më 15 Dhjetor 1999 diku në afërsi të Kamenicës. Quhej Joseph Suponcic, ishte nga Pensilvanya me prejardhje Sllovene, dhe që fliste edhe serbo-kroatishten, ishte i qetë, mjaftë profesional dhe me sjellje shumë të mira. John, siç e quanim, ishte njëri nga pjesëtarët e grupit të Njësisë së Forcave Speciale të Armatës Amerikane, me të cilin kishim jetuar dhe bashkëpunuar, dhe njiheshim nga Kukësi, në Shqipëri, atje ku po shërbenim në koordinimin e bombardimeve të aviacionit të NATO-së mbi forcat paramilitaro-ushtarake serbe. Meqenëse John njihte serbo-kroatishten, pas ardhjes në Kosovë ai u caktua me njësinë e tij si person ndërlidhës me forcat ruse, që ishin të stacionuara në Kamenicë. Më 15 Dhjetor 1999 derisa John me kolegët e tij po udhëtonin me Humvee diku në afërsi të Kamenicës, kishin ra në një minë dhe makina e tyre ushtarake Humvee rrokulliset dhe lëndohen dhe nga lëndimet e marra Johni vdes.

Më vonë në lidhje me këtë rast forcat ruse kishin arrestuar një ish komandant të UÇK’s të cilin po e akuzonin se ai ishte personi që kishte vënduar minën në rrugë. Ai ishte Komandant Rahim Beqiri i quajtur “Roki”! Me Rahim Beqirin u njohëm nga Gjykata e Gjilanit, aty ku ai po mbahej si i dyshuar për vrasjen e ushtarit amerikan, që ishin sipas të dhënave të grupit hetues të ushtrisë ruse në Kamenicë. Meqenëse akuza kishte të bënte me vrasjen e ushtarit amerikan, Kapiteni Heslini JAG-ut të Aramatës Amerikane me të cilin po punonim tani një kohë, dhe një shok i mirë i yni na tha që t’i themi Kryetarit të Gjykatës së Gjilanit Ymer Huruglicës,që ta sjellin Komandant Rokin lartë në zyrën e gjykatës që ta ndëgjoje në lidhje me akuzën. Pas pak minutash Zotëri Huruglica e solli komandanin e UÇK’s që po mbahej aty, i shoqëruar nga një pjesëtarë i policisë së burgut. Policin shoqërues të burgut e urdhëruam që të dalë nga zyreja, që i akuzuari të jetë më i lirë gjatë bisedës. Gjatë marrjes në pyetje të Komandant Rokit u pa se ai nuk kishte lidhje me këtë incident, edhe pse ky ishte më tepër plani rus që t’ia mveshin vrasjen ndonjërit prej pjesëtarëve të UÇK’s. Po, pasi se trupat ruse nuk i kishin në sy të mirë pjesëtarët e UÇK’s dhe ishin shumë pro serb. Pas pak minutash kapiteni doli nga zyrja, mbetëm vetëm unë me Komandant Rokin, edhe në hajgare e pyeta prej nga e morët emrin Roki? Komandanti tha: “Ishim në një akcion kundër forcave serbe, dhe pas fitores së atijë akcioni prej qefit që i mundëm, hypa mbi tankun  serb, kur të gjithë bashkëluftëtarët e mi filluan të më thërrasin Roki, Roki, Roki sepse iu duk skena diçka si nga filmat “Roki” të Silvester Stalones. Prej atijë rasti më mbeti gallapi Komandant“Roki.” Më vonë e pyeta se:“Çfarë planesh ke, sepse tash Kapiteni Heslin do t’i japë urdhër gjykatës që të lirojnë, se nuk kanë kurrëfarë arsye dhe mos t’ju mbajnë për këtë akuzë. Ka mendim të njejtë edhe Kryetari i Gjykatës së Gjilanit Ymer Huruglica se kjo akuzë ishte vetëmse sa për të njollosur ish pjesëtarët e UÇK’s.” Nga ky lajm u gëzua shumë Komandant Roki dhe vazhdoi se “Unë nuk do të ndalem së luftuari për të drejtat e shqiptarëve kudo që janë, e kismet si të dalë prej këtu menjëherë do t’i bashkangjitem shokëve të mijë në Maqedoni”!…

Disa fjalë për Rahim Beqirin-Komandant Roki: Ishte i lindur në fshatin Koprivnicë të Kamenicës. Më 1988 i bashkangjitet forcave të UÇK’s dhe bëhet komandant në zonën e Marecit, më vonë kalon në UÇPMB (Ushtrisë Çlirimtare për Preshevë, Medvegjë dhe Bujanoc) në luftërat e Luginës së Preshevës. Në vitin 2001 shkon në Maqedoni edhe i bashkangjitet forcave të UÇK-së (Forcave Çlirimtare Kombëtare). Gjatë luftimit në Drenovc të Tetovës kundër forcave maqedone plagoset rëndë dhe pas transferimit të tij në spitalin e Prishtinës më 2 Gusht 2001 ndërron jetë për të mos vdekur kurrë!

Lavdi veprimtarisë së këtijë heroi kombëtarë, i cili nuk kurseu as jetën e tij për lirinë dhe të drejtat e shqiptarëve!