Boris Johnson ishte deri tani lideri më armiqësor ndaj Rusisë në G7 dhe fuqive të mëdha të NATO-s në katër muajt e parë e gjysmë të luftës në Ukrainë. Shumë më tepër se SHBA-ja, Britania e Madhe kërkoi dhe donte strategjinë e luftës me prokurë, armatosi Kievin, mbështeti politikisht Volodymyr Zelensky, aktivizoi skifterët më të ashpër anti-rusë si Polonia dhe vendet baltike, tërhoqi një vijë të gjithanshme të konfrontimit. BoJo e pa veten përsëri te Ëinston Churchill dhe në kryqëzatën e tij kundër Hitlerit të viteve 1940-1945, por qeveria e tij u rrëzua pas disa muajsh. Dhe pyetja më e rëndësishme tani lidhet me faktin se në të ardhmen mund të zgjerohet ashpërsia e konfrontimit mes Londrës dhe Moskës dhe, në përgjithësi, perëndimorizmi britanik.

Nëse në të vërtetë, në Moskë, rivalit të Mbretërisë së Bashkuar i shtojmë edhe Kinën, mund të theksohet se të gjithë kandidatët kryesorë për postin e kryeministrit për post-Johnson në Partinë Konservatore karakterizohen nga një i personazh i vendosur fort politikisht. Në radhë të parë, sepse nuk ka as hijet më të largëta politike të dyshimit për Johnson, i akuzuar se ka marrë fonde në Partinë Konservatore (megjithatë, kurrë të paligjshme) që i atribuohen fondeve ruse dhe i etur, në fillim të qeverisë së tij, të ketë një qasje e bazuar në dialogun, tregtinë dhe marrëdhëniet e mira diplomatike ndaj Kinës. Mjaft për të pasur një tërheqje të ashpër me Donald Trump në fillim të vitit 2020, bazuar në dosjen 5G, me Mbretërinë e Bashkuar që më pas e përjashtoi Pekinin vetëm me ngurrim.

Kthesa e Johnson-it pas rrugës afgane të vitit 2021 u ka dhënë, në këtë kuptim, më shumë fuqi perëndimorëve. Duke krijuar një lloj diplomacie të dyfishtë, në të cilën nga njëra anë BoJo përpunoi strategjinë e madhe, ai imagjinoi të ardhmen e Britanisë globale dhe aleancave ndërkombëtare të Mbretërisë, madje duke menduar për ëndrrën e “Perandorisë së Re Romake” të G7 e fundit gjermane dhe nga ana tjetër, ministrat më të përkushtuar ndaj dosjeve strategjike e shndërruan këtë vizion në realitet duke e ndërmjetësuar me koordinatat tradicionale të politikës londineze. Dhe kështu Liz Truss, e graduar si ministre e Jashtme në shtator 2021, ka ndërtuar një politikë ndërkombëtare të hapur anti-ruse dhe anti-kineze. Mbërritja kohët e fundit për të propozuar një mision ushtarak në Detin e Zi për të lejuar daljen e grurit ukrainas nga portet. Truss, duke mbështetur figura të rëndësishme nga bota konservatore si ish-shefi i zyrës së kabinetit Michael Gove dhe Iain Duncan Smith, parlamentar që nga viti 1992 dhe ish-udhëheqës i konservatorëve nga viti 2001 deri në 2003, ka vënë në zbatim një strategji anti-kineze që udhëhoqi Johnson për t’u vënë nën kontrollin e Pekinit kudo, nga 5G tek ato bërthamore, nga ndeshja e Hong Kongut në Indo-Paqësorin.

Ben Wallace, Ministri i Mbrojtjes, ishte në vend të kësaj propozuesi i riarmatimit të Kievit. Dhe ai e menaxhoi dosjen me maturi, por në mënyrë të pashmangshme. Duke shkuar përtej vetë Johnson, duke treguar një objektiv themelor në fitoren në Kiev. Ëallace u rendit, së bashku me Truss, në listën e ngushtë për post-Johnson. Me ta në pozicione të mira, në mesin e votuesve në veçanti, Penny Mordaunt, e cila ishte ministre e Mbrojtjes, deri në vitin 2019, duke rritur shpenzimet ushtarake drejt objektivit 2% të PBB-së.

Ndër kandidatët për pasardhësin Rishi Sunak , konservatori tradicional i veshur me rroba Johnsonian për tre vitet e fundit, si një liberalist i mirë pranë qytetit i frikësohet sfidës së nisur nga Kina dhe Rusia ndaj rendit perëndimor. Prandaj, të gjithë pretendentët kryesorë për post-Johnson janë në kapacitetin e plotë të mbështetësve të Perëndimit dhe një destino të qartë për të zgjeruar perspektivat strategjike të Mbretërisë së Bashkuar. Midis diplomacisë, botës ushtarake dhe ekonomisë, ato formojnë një ortodoksi të re për post-Brexit që e sheh Londrën gjithnjë e më Atlantike dhe të aftë për të përcaktuar veten në kundërshtim me kundërshtarët e saj të deklaruar. Johnson, ndonëse nuk u martua plotësisht me të, e ka kapur këtë prirje partiake për qëllime politike dhe personale, gjithashtu duke e identifikuar vërtetë veten me sfidën ndaj Putinit. Si kryeministër, ai preferonte qartë projektet e mëdha, si Britania e Madhe, si një trashëgimi për t’u lënë pasardhësve. Duke u siguruar që axhenda konkrete e qeverisë, në politikën e jashtme, të korrigjohej gradualisht nga rastet drejt ortodoksisë perëndimore. Zëdhënësit e të cilëve tani do të luftojnë për ta konsoliduar atë në qeveri në një fazë në të cilën Londra është aleati i parë i Uashingtonit që përmban fuqitë revizionuese.