Qeveritë janë të gatshme të përfshijnë Kievin në zinxhirin e furnizimit, mes rreziqeve, vonesave dhe rivaliteteve.

Nëse dhe kur të arrihet një armëpushim i qëndrueshëm, Ukraina mund të integrohet në zinxhirët e prodhimit të armëve për qeveritë evropiane: jo vetëm për veten, por për vendet e tjera në kontinent.

Sipas tre personave të përfshirë – shkruan e përditshmja italiane Corriere della Sera- çështja është ngritur në bisedime të ndryshme midis autoriteteve në Kiev dhe disa kryeqyteteve në kontinent.

Tani për tani këta janë vetëm skenarë për të ardhmen, sepse sot i gjithë kapaciteti industrial i Ukrainës është zhytur në përpjekjet e luftës.

Por disa qeveri evropiane mbeten të hapura për të diskutuar mundësinë e zhvendosjes së prodhimit të automjeteve për të cilat Ukraina ka zhvilluar në vitet e fundit aftësi prodhimi në shkallë të gjerë, me kosto të ulët, me një ritëm të shpejtë dhe në një nivel të mirë teknologjik: dronë dhe artileri mbi të gjitha.

Kievi është i interesuar të bashkohet me industrinë e mbrojtjes të kontinentit – që e ka propozuar – sepse do të përshpejtonte integrimin e tij në Bashkimin Evropian edhe para se të anëtarësohej.

Nga ana tjetër, mund të jetë e dobishme për qeveritë e kontinentit, pasi ato përpiqen të kontrollojnë buxhetet e tyre ndërsa mbushin magazinat e tyre me pajisje ushtarake.

Paradoksalisht, megjithatë, ajo që rrezikon t’i pengojë më shumë është një problem që ata ia kanë shkaktuar vetes: rivalitetet, ambiciet dhe antipatitë politike midis kryeqyteteve evropiane po ngadalësojnë planet e riarmatimit, duke gjeneruar dyfishim të projekteve dhe, nga ana tjetër, shpenzime të shmangshme me rezultate inferiore.

Pavarësisht shpalljeve, në industrinë e mbrojtjes Evropa dhe taksapaguesit e saj vazhdojnë të paguajnë një çmim për përçarjen politike të liderëve.

Kjo ndodh në të paktën katër fronte jetike dhe me buxhet të madh: hapësirë, forcat tokësore, mbrojtjen raketore dhe avionët luftarakë.

Gjithashtu sepse disavantazhi ekonomik i Evropës në fillim është i rëndësishëm.

Sipas Juan Mejino-Lopez dhe Guntram Wolff të think tank-ut Bruegel, një T-90 rus kushton 4.1 milionë, ndërsa një kinez tip 99A kushton vetëm 2.3 milionë.

Sa i përket artilerisë, një howitzer rus (2S19 Msta-S) kushton 1.4 milionë, një anglo-amerikan M109 është 1.6 milionë, por Cezari francez është 5.8 dhe ekuivalentët gjermanë nga 11 deri në 17 milionë.

Në satelitë nevoja për aleanca është edhe më e madhe.

Starlink i Elon Musk sot ka të paktën 6 mijë e 750 satelitë në orbitë të ulët për mbulimin e internetit, një plan për të arritur në mbi 30 mijë, me një kosto nisjeje prej një mijë dollarësh për çdo kilogram material që dërgohet në hapësirë nga kompania mëmë Space X.

Në Evropë pamja është ndryshe.

Përgjigja duhet të jetë projekti Iris 2 (kompani nga Franca, Spanja dhe Luksemburgu) i cili premton 290 satelitë në pak vite; tani për tani ka zero.

Por ndërsa Space X kryen rreth njëqind lëshime në vit, e gjithë Evropa ka katër ose pesë gjithsej me kosto shumë më të larta: 8 mijë euro për kilogram për grupin e madh francez Ariane Espace ose 20 mijë për kilogram për lëshuesin Vega të kompanisë më të vogël italiane Avio.

Ajo që do të duhej është një konsorcium midis tre operatorëve kryesorë evropianë në këtë sektor (Airbus i Francës, Gjermanisë dhe Spanjës, Thalès francez dhe Leonardo italian) ose një ndarje e qartë funksionale: Franca e specializuar te lëshuesit, Italia në shërbimet satelitore.

Në vend të kësaj, rivalitetet midis liderëve politikë – shpesh të shmangshëm nga të dyja palët – nxisin dyfishimin dhe joefikasitetin.

Një pamje e ngjashme me rolet e përmbysura në mbrojtjen kundër raketave, e cila kërkon të paktën 30 ose 40 miliardë euro investime për të pasur një sistem që mbron qytetet evropiane pa u varur nga disponimi i Shtëpisë së Bardhë.

Por Gjermania synon të blejë sisteme amerikane (Patriot) ose izraelito-amerikane (Arrows3), për t’i rishitur ose marrë me qira ato në njëzet vende të tjera evropiane; konsorciumi italo-francez MBDA , megjithatë, edhe pse pas Amerikës, po zhvillon aftësitë e veta.

Është e vështirë të bëhesh autonom nëse nuk përpiqesh ta bësh këtë.

Sa i përket tankeve, grupi gjerman Knds po përpiqet të vendosë Leopard 2A8 si standard evropian, por italiani Leonardo e konsideron atë të vjetër dhe po ndjek, me Rheinmetallin gjerman, një Panter të ri që është më digjital dhe teknologjikisht i përshtatshëm për luftën me dron.

Tani për tani ka vetëm porosi nga Italia dhe Hungaria, por koha do të tregojë se cila është më e fortë.

Rivaliteti mbi luftëtarët është i ngjashëm, ku projekti italo-anglo-japonez Gcap (40 miliardë vetëm për dhjetë prototipet e para) sfidohet nga një plan Airbus që është shumë i paqartë për momentin.

Në një sondazh të fundit për revistën Grand Continent , 60% e evropianëve dhe 65% e italianëve bëjnë thirrje për një mbrojtje të madhe evropiane.

Qeveritë rrezikojnë t’u japin atyre shumë dështime të vogla kombëtare.