Nga marsi i vitit 1998 deri më 18 qershor 1999, maleve të uritura e të etura për ujë, iu shtuan edhe plagët e thella shpirti. Ishim atje, në terrin e natës dhe nën flakët e luftës, të shtrirë mbi dhe të ngrysur nga dhimbja e humbjeve. Pavarësisht se trupat tanë ishin të shkatërruar dhe shpirtërat e lodhur, s’kishim frikë nga vdekja.

Çdo hap që bënim ishte i ngadalshëm dhe i mbushur me një ndjenjë të thellë pasigurie. Kishim humbur gjithçka—shtëpi, pasuri, të dashur—por zemrat tona ende mbijetonin. Më shumë se kurrë, ishim të bashkuar nga dhimbja dhe shpresa, një shpresë që s’kishte mbaruar, ashtu siç nuk kishte mbaruar as lufta. Në mes të natës, kur vetëm heshtja mbushte hapësirën, ndjehej se ajo që na mbante gjallë ishte diçka më e fortë se çdo armë: dashuria për jetën, për lirinë, për atdhenë.

Një periudhë e tmerrshme, por dhe një kohë kur forca e shpirtrit të njeriut u vu në provë, duke treguar se, edhe në errësirën më të thellë, njeriu mund të mbijetojë, të rezistojë, të luftojë, dhe të shpresojë.

(Kujtim për periudhën e luftës dhe bashkëluftëtarër e vrarë në beteja nga ish-ushtari i UÇK-së, Albert Bucolli).