Së bashku në një plimë zogjsh,
shtegtoj pas tyre duke rrah krahët.
Udhëtoj me këngèn e bilbilit .
Veshur me ngrohtèsinè e diellit.
Ngjitur kaltërsisë së qiellit tim.

Një shikim shqiponje mbushur lot, shtoi dhembjen shpirtit qè s’duron dot .

Nè zemrën e thyer në pasqyrë,
guri në rrokullimë nxori gjakun.
Lulja nuses lëshoi petalet mbi sy.
Ra pèrtokë dhe nuk u pa mè kurrë.

Ngyrimi i paletës së vjeshtès,
solli nostalgjinë dhe shpresèn
e ringjalljes pèr njè fillim tè ri.

05.10.2020
Valbona R.Hadri