ILIAZ BOBAJ

Pranë njëri-tjetrit rrimë të dyja palët.
Flasin të vdekurit.
Heshtin të gjallët.

TI VJEN PËRHERË…

Ti vjen përherë më zgjon kujtesën,
ashtu siç më vjen vetëm ti,
tek unë qëndron sa duhet ndenjur
dhe shkon që të vish përsëri.

Si roja në një vend të shenjtë,
unë derën hapur lë përherë,
se ti do vish siç vjen mëngjesi,
do hysh si flladi në pranverë.

E di që vjen nga rrugë e largët,
se malli zjarrin ta ka ndezur
dhe do të rrish pakëz te pragu,
si besimtari në një tempull.

Ca fjalë të shenjta do më thuash,
pasi të jemi krejt të vetëm,
si cicërimë e dallëndyshes,
kur kthehet te folezë e vjetër.

Kam dashur shpesh të ta mbyll derën,
betim kam bërë si murg i rreptë,
po prapë betimin e kam shkelur
dhe derën e kam hapur krejt.

Më kot me veten jam betuar,
se derën ty do të ta mbyll,
tek unë do jesh sa të jem zgjuar,
ndaj kur të duash, hyr e dil…

MOS FOL

Miku im më foli me zë të ulët,
duke parë përreth me kujdes,
sikur të trembej edhe nga muret:
– Këtu, në kafen e institucionit tonë,
mos fol kundër qeverisë.
Vendi ynë i punës varet si shpata e Demokleut,
në një fije të hollë si fije peri
dhe gërshërë e fjalëve,
mund ta presë atë lehtësisht.
Për të tjerat fol sa të duash,
të gjitha janë të lejuara.
Në demokracinë tonë fjala është si cigarja,
lejohet në vende të caktuara.

AI QË JETONTE NË MES TË PASURISË

Jetonte mes një pasurie të madhe të së shoqes.
I kish të gjitha me shumicë,
siç ka ujin deti,
siç ka muzikën vala.
Herë-herë vërtitej në detin e gjykimit,
ku mendimi i ngrinte ca dallgë të marra.
Një ditë e dëgjuan të fliste me vete:
‘‘Qenka dhuratë e madhe pasuria,
ajo t’i sjellë edhe yjet në pëllëmbë të dorës.
Mungon vetëm liria’’.

NJERIU VDES KUR S’DASHURON

Ndihem komod me dashurinë,
si dita me diell të zjarrtë,
me thinjat luaj si fëmijë
dhe numrat s’i përfill aspak.

Nëse nxitojnë e rendin vitet
dhe i rrëmben diku një lumë,
tek unë s’ka vjeshtë dashurie,
as dimër ëndrrash nuk ka kurrë.

Ti dhe në dhimbje je e bukur,
ta dua madhështinë, o jetë,
të adhuroj si mrekulli,
po dashurinë e kam të shenjtë.

E tillë hedh hapat jeta ime,
pa vite në xhep gjithsesi,
ajo çel si lulnajë e hijshme
dhe diellon veç dashuri.

Ndaj thyej xhamat e tabuve,
si britma heshtjen në një hon:
– Njeriu s’vdes kur mblidhen vitet,
njeriu vdes kur s’dashuron.

NGA TROJA

Nga Troja kanë mbetur vetëm rrënojat,
legjenda e luftës, ca tempuj të ftohtë.
* * *
…dhe Kali i Trojës, që shëtit nëpër botë.

AI

Ai iku si të gjithë nga kjo botë,
u këput e ra si një gjethe.
Vetëm zërin nuk ia dëgjoi askush,
se gjithë jetën foli me vete.
Kur po ikte,
e dëgjuan t’i dilnin ca fjalë nëpër dhëmbë:
– Heshtja, – tha, – është protestë,
e folura ka kosto të rëndë.

KJO VJESHTË E ARTË ERDHI PËR TY

Mbërriti prapë piktorja vjeshtë,
nëpër rrugicën ku vjen ti,
gjethe të arta shtroi në shesh,
që ti të shkelësh mbi flori.

Në veshjen tënde pranverore,
në lulëri mbuluar krejt,
harlisen ca gjethe të njoma,
si sfidë e plotë për këtë vjeshtë.

Ti ecën nëpër ritme takash,
përmbi gjethnajën e florinjtë,
tastierë e tokës, në çdo prekje,
të hapit tënd, pikon muzikë.

Dëshirat ndezin ca vështrime,
ku toka lehtas ta puthë këmbën,
dikush i merr notat e trokut
dhe kompozon me to një ëndërr.

Dhe keni ardhur që të dyja,
ti edhe vjeshta në një kohë,
vjeshta që ta sundojë natyrën,
ndërsa ti vjeshtën ta sundosh.

Por gjithsesi kjo stinë e hijshme,
ku syri bie në dalldi,
ka ardhur enkas kaq e artë,
që ti të shkelësh mbi flori.

URAT

Midis dy malesh,
kalon ose një lumë ose një përrua.
Ura i bashkon, duke mbuluar humnerat.
* * *
Prandaj për urat janë ngritur legjendat.

MOHIMI I ATË GJERGJ FISHTËS

Të marrët marrëzia i rrëmbeu,
i prishën varrin dhe eshtrat ia hodhën në Bunë.
Atëherë varri i tij u bë i gjithë atdheu.
Mandej deshën t’i shuanin emrin,
por emri i tij u përhap si kënga
e Lahutës së Malsisë
dhe bëri fole nëpër zemra.
Kish mbetur vetëm shtëpia ku u lind.
Ajo po rrënohet dita-ditës.
nuk duan t’ia dinë për të ca pushtetarë mjeranë,
të vegjël sa madhështia e Fishtës.

LOJA E ROBËRISË

Na robëronte mungesa e lirisë,
ndaj e flakëm tej përgjithmonë.
Tani robërojmë lirinë tonë.

VARËSJA E RROBAVE

Në korridorin e shtëpisë
ishte një varëse rrobash.
Rrinte përherë në të njëjtin vend,
si shërbëtorët e hoteleve të shtrenjtë pas portës.
Varësja kishte pesë krahë si duar të hapura,
për t’i varur rrobat në to.
Vetëm njëra prej tyre rrinte përherë bosh,
si një pikëpyetje pa përgjigje.
Ishte përherë e njëjta prej tyre,
përherë në shoqëri me vetminë e heshtur.
Në të nuk varte rroba askush.
* * *
Aty varej mungesa e dikujt…

(Këto poezi, të poetit Iliaz Bobaj, janë botuar në numrin e pestë të revistës për kulturë, gjuhë dhe media, “Akademia”, e cila sapo ka dalë nga shtypi)