Arif Molliqi

1.

a është iluzion ta ëndërroi Deçanin

duke marrë në thua në kujtimet e luftës

kur çdo gjë ishte solemne në varrimin e luftëtarit

që e zhbëri kohën e shkuar

kaq e lehtë ta thuash se ishte e shëmtuar ajo kohë

e ndyrë sa s´thuhet

ishte një kohë idiote më pamje eksodi

ah, ajo që erdhi më bëri të jetoj në Parajsën e imagjinuar

që ta shkruaj këtë histori nëpër ditënetët e pasosura

kur ekspozojmë veç varre

data të gdhendura në rrasa mermeri

kur dikush e shkruan historinë më një grusht trishtim

për shtëpitë e djegura, varret, burgosjet, dhomat, kthinat, birucat,

qelitë me hekura dhe kolona eksodi…

për pafajësinë tonë kam frikë nga ata njerëz që lehin

në qetësinë tonë të palëvizshme

gjithçka që ka ndodh s´është për herë të parë

në i shohim si trishtohen evropianet edhe miqtë

kur s´mund ta kuptojnë gjuhen e gjarprit

2.

derisa ta mësojmë himnin e pashkruar të atdheut

po e mësojmë lumin që nuk ka emër e që ecë nëpër emër

që ecë nëpër shtratin i ftohtë bashkë më ujin e verdhë

bashkë më kufoma të dekompozuara

kur memecet ia vodhën rrjedhën ia vodhën gurin kryengritës

e ç´kuptim ka të thuash përshembull

veç natyra sikur ishte më lumin…

sidoqoftë nga hija e njeriut u shtjerr lumi pa emër.

3.

atëherë kur njerëzit u kthyen nëpër hirin e mbetur

gjinkallat, mizat e dheut krimbat çdo gjë e gjallë

i shikonin pikturat nëpër shtëpitë e djegura

zogjtë nëpër dritare pa xhama i shikonin muret e nxira

dhomat e trishtuara që rrëfenin mizori

shikonin një gjeth rrushi që gjethon n´shtratin e vet

në kopsht një lule qau kur e pa një mrekulli

një lindje që filloi më rilindë

4.

në muajin e gjashtë të atij viti

nëpër shtëpitë e zbrazura të djegura s´ka data në kalendar

vitet janë aty plotë mall kujtimet po ato

se pas erës së shkrumbit erë flladitëse vjen

më kohë afër Zotit si të dashurit e tij do të jemi

se njeriu i mizorive iku e ata që ranë në beteja

i kujtojmë në mermer

veç kolaboracionistet po e blejnë ndërgjegjen

për të ruajt sëpaku marrëzinë e shpirtit

e ç´t´ju them për ta që marrin në thua n´liri

për hatër të dashurisë për hatër të ushtarëve të vdekur

po heshti

që kohën e maten me moshën e vdekjes së tyre

edhe lodrat që kishin shpëtuar

lumturohen kur e dëgjojnë zërin e fëmijëve në oborr

5.

Atë ditë ra shumë shi që ta pastroj tokën,

rrugët, varret, kullat e djegura, shpirtrat e gjallë dhe të vdekur,

e ndoshta për t´i pastruar udhët e lindjes të atyre të pa lindurve

lumenjve t´iu epet më shumë ujë, lisave t´ua shton shtatin

shiu atë ditë ndoshta ua fshinte gjurmët vrasësve

derisa largoheshin nga qyteza ime Deçani

atë ditë ura mbi lumin e pa emër dukej se po tkurrej

kur një kolonë makinash të përhimëta plot vrastarë po iknin

bashkë më zhurmën e më poshtërimet e bëra…

(mes tyre e njoha një njërin të kërrusur në mes kamioni,

Ishte fshehur mes grave prapa një gruaje të trashe

të gjerë dhe të bëshme,

me tule të fryrë e të zeza që po ia zinte frymën

dhe për herë të parë kishte menduar:

lufta paska qenë diçka e çuditshme e mjegullt

paska qenë diçka kur i gjalli ia ka lakmi të vdekurve…)

Janar, 2022