LINGA E HESHTJES

Ajo vinte rrallë si fatamorganë e përgjumur mbi re lehonash

Ikte si vetëtimë e trishtë pa mundur ta shihja kurrë në sy

Në atë pikë nevralgjike besoja në mallkime e besëtytni

Por s’praja të shpresoja edhe në kthimin e saj të ri

Natës teksa flija në gjinjtë e butë të jargavanit

Si në baladë të Rozafës rrënoheshin harqet

Kush kërkonte t’i bëj fli muzat palimpset

Unë mallkoja mitet besën e gojëdhënat

Po atë stinë ti mbete Sibilë e zënë rob

S’doja gjë tjetër veç ty të shihja të lirë

Ta gjeje lumturinë tënde ikjeve përtej

Qoftë edhe me mua plaguar në betejë

Përpëlitesha duke klithur asaj humbelle

Aorta ime e çarë derdhej mbi atë dhe gri

Vitet seç na ikën hijeve të frikshme ngulitur

Simfoni lotësh bebëzës tënde të njomë ngjitur

Dikur në tëndin sy purpur dritë aureolash veguan

Kur të gjithë menduan se të gëlltiti ai oqean i trazuar

Erdhe si këngë e fundit mjellmash atij horizonti memec

I dhe jetë lingës së heshtur asaj që s’po më bëzante qe sa vjet

S’E MBAJTE PREMTIMIN

Ali Podrimjes

Tek Ura e Shenjtë pezull pritëm ardhjen tënde

Na pate premtuar të na e lexosh një baladë për Mbretëreshën

Po ti nuk erdhe paske lënë Ulpianën dhe në vend se të dilje në Shkup

Paske ikur në Paris në atë farë vendi ku nuk vdiset

Andej detit mund ta takosh edhe Arbëreshin tënd të vjetër

Po atij asgjë mos i rrëfe për kopenë dhe ujkun e ri të Alpeve

Po të të pyesë për plagët e Vogëlushit tënd: rrëfeji si burrat pa lot në sy

Le ta përfytyrojë si do të dukej sot pas dyzet e ca vjetësh Lum Lumi

Ishullit të madh Albania udhëtimin mos e lër në gjysmë

A nuk na pate thënë se për fatin lirik të heroit duhet shkruar pa fund

Në vargun me degë të thyer pate vënë një bemol

Dhe ike duke u shkundur si plepi pa pasur një trohë besim në vete

Kështu nuk lihet Etnia bile një këngë sibilash mbi dritën e lënë ndezur

Ke mundur ta vësh AliPodrimja

Ti mbete pa orën tënde të ikjes si uji i madh

Që rrjedh nën shtatë harqe urash

Jazëk sot ty ka me të thënë Lumi

S’e mbajte premtimin që i pate dhënë Shkupit dhe dhembjeve të mia

FRYMA JOTE

Valbonës

Është shi i vaktë mbi lëndinë të njomë puthjesh plot pëshpërima

Luleshpatë e lagur që më merr si në shtrat ujëvarash me furi

Kuverta më e lartë që në rrebesh valësh frymë dalldie më jep

Pështjellë degëza të gjalla foleje shpirtit tënd si në përralla

Prilli ynë ma kujton vjershën e parë të vënë mbi hartën tonë të re

Veç puthjes sate magjike edhe buza jote trëndafil i çelur në baladë

Marrëzisht lundron si hyjneshë mbi oqeanin tim të trazuar në epsh

Dritë e virgjër në mesnatë fytyra jote regëtin detit tim të brishtë

Sa shpesh përfytyroj shtrëngimin e gjoksit tënd të përflakur

Dhe kam frikë lojën në ëndërr si kalorës klithmash në ato shtrëngata

Po vetëm ti di të më bësh qenie të bekuar vullkan të gjallë

Që dallgë-dallgë vjen plot stërkala shtatit tënd të bardhë

Qershi kristali që ka lulëzuar pas shiut të parë të pranverës sonë

Më lëmon me duart e buta shpirtit si uji i përroskës gurin e bardhë

Mbi pemën tënde të pjekur fluturoj si zog futem në çdo thellësi

Kthehem vonë shkruaj për dritën që më zbardh pa vënë gjumë në sy

Ti je guri im i alkimisë që të ri e të gjallë më mban për jetë e mot

Në më mbajte brenda shpirtit legjenda për mua rrënon çdo mit

Unë të kam vënë në majë shtize si qershinë që piqet e para në ograjë

Ti faqehënë dritë e flakë e pafikur brenda shpirtit tim bujar

LEGJENDË PËR VASHËN

Mëngjeseve kur zgjohet t’i lajë sytë me vesë ëndrre

Djalosh mos shko t’i vdesësh te këmbët

Se i terrohen sytë e mbetet e verbër tërë jetën

Po e pe duke pirë ujë nën rrënjët e njoma të lulishtes

Mos u lidh si gjarpër tinëzar për belin e saj të hollë

Ajo dashurinë e meriton në sy pa asnjë flutur në mes

Po ia preu udhën macja e zezë ajo e zeza fatprera

Ti mos u fut në ëndrrën e saj si shigjetë e nëmur

Pranë saj nuk kalohet me myshkun e tharë të hamendjes

Po e gjete fjetur pranë lisit të vrarë nga rrufetë

Mos i pëshpërit asnjë fjalë të vetme për shiun që ra mbrëmë

Legjenda për vashën s’mund të mallkohet ajo është shi

Përtej magjisë së zezë dhuntia e dashurisë për vashën

E ka çmimin më të shtrenjtë shijen dhe prehjen më sublime

Djalosh duaje vashën pa hile duaje se të nxë mallkimi

NË VEND TË PASTHËNIES

Ky mund të mos jetë libri i pritjeve të mia

Mund të mos jetë as i shijes sate

Mund të mos u jetë bindur teorive

Kornizave projeksioneve të hijëzuara

Fabulës metrikës e makthit të meditimit

Shpesh për një presje a fonemë të vetme

Është rishkruar e tëra që ishte shkruar mbrëmë

Ka ndodhur të derdhej

Kallamari rrëke mbi fletët e bardha

Pa mundur të hidhej as një fjalë e vetme

Ky është një fragment i shkurtër i librit të shpirtit

Që s’deshi të kalbej si lëmsh drithërues në mua

Dhe tani më në fund pas gati njëzet vjetësh

Duket se u shkrua libri që nuk po shkruhej