Pesë poezi nga libri i fundit i Drita Ademit
DRITA ADEMI
Këpucët e mia
Kur nuk do t’jem ma këtu
Ku do të shkojnë këpucët e mia?
Këpucët e feminisë si qumështi i nanës
Këpucët e pubertetit pa lidhse t’nxehta dhe gjysëm t’egra
Këpucët e rinisë me lule si lulet n’memorie
Këpucët e ditës së bardhë t’martesës
Të lidhuna me zemër dhe unazë
Këpucët e shkollës t’plota t’ngushta t’zivilizueme
Këpucët e fëmijës tem
Të rritur n’mua
Këpucët e moshës së tretë
Gjysëm dashuni gjysëm merzi
Këpucët, ah këpucët e mia
Sillen n’mue
Asnjëherë nuk i le para dere
Gjithmonë i marr me vete
Një ditë do t’fluturojnë
Nga trupi jem me magji
Dikush do t’ju thurë lavde
Kam me t’dashtë
Unë kam me t’dashtê n’sy t’yjeve
Botën ke me e harru
Luftat
Robninë
Injorancën
Krejt dashni kam me t’i ba
ata sy që m’kqyrin mue
N’lule t’ballit
Dëshirat me t’i zbulue
I jemi je
N’daç si dashuni
Të kam pa andërr
Të kam pa andërr
tue u mërzitë për mue,
tue më dashtë mue,
tue qeshë me mue
dashunisht.
Të kam pa andërr tue heshtë,
ulun në bankën e nji vjeshte tjetër
e malet me thinja
e drita mbushte sytë e tu
me ar.
Të kam pa andërr tue të harrue,
si vdisnin në mue ngadalë
ata sy me ar
e thaheshin ata lisa e shterrej ai lumë
e qanin zanat për atë burrë
që n’kambë s’do të çohej
Falne atë grue
Ka nand muej shtatzanë
E dhimbje nuk ka
Diku asht vonue diçka
Mes tokës e dillit
Diçka asht vonue
Mes dimnit e verës
Falne atë grue
Me ylbere n’mes
Dyfish ndjenjat,
Dyfish zemra
Nuk e di kend e dashunon
Zjarr trupi i saj
Falne atë grue
Nuk kam ça baj
Qysh n’moshë t’re e kam pa botën ftohtë.
Veç qielli m’bante t’lumtun
Ylli i parë i mëngjesit
Kur nana gatuente bukën
E gjyshja lutej me hov e bindje.
Unë herët u ngatërrova me librat.
A ka ken fat a fatkeqësi
Ende nuk e di.
E pabindun jam ken.
As para plumbit nuk e kam humbun qetësinë,
As para luleve,
As para zogjve,
Veç para dashunisë.
Nëse botës i kam mbetun borxh
Asht klithma jeme, vaji jem.
Poezia tash m’vjen e qetë
Nuk kam ça me ba.
