Edhe unë

unë kam vrarë dikur
dy trumcakë me një gurë
ishin ato kohëra tjera
s‘vinte vdekja por kolera
edhe unë kam dashtë dikur
një njeri që dukej burrë
ishte kjo në krye të herës
dashuri në kohë t‘kolerës
por atij nuk i thash kurrë
koha ishte të gjithë vranim
më pas uleshim i qanim
prej atëhere s‘kam vrarë më kurrë
as trumcakë e as burrë
për vetën ruajta një gurë

Dimni a dergjë

Rrikan kapun lisit
do fleta t’thame
si dëshirat e mrame
që thuhen pak para dekes
kishin kujtu që janë zogj
e fluturojnë njonja mas tjetres
se kishin ditë
se dimni a dergjë
a dhimtë

Mesditë asht
Malin breshni kurrë se ka rrxu
as ti mu
arën gruni kurrë se ka ngi
as unë ty
jemi sall dy duj
t‘lidhun tek e tek
prej lyftyrave t‘egra
rritun nji moti t‘lig
dokemi s‘i miq
e s‘jemi hiç
mesditë asht
veçse dita ka nis me u zgjatë sa dy net
dielli me u dok ma shpesh
e na ma rrallë
nermejt e kemi ma shumë se i prill
ma shumë se i trill
jemi dy duj t‘keq
që dergjen veç e veç

Përbrenda

Dje zbraza xhepat e kapotes
nga iluzionet
sot ajo s‘kishte më
as mëngë përqafimi
elaganca e saj varej në pej të hollë
as kopsat si bënin punë
të mërtheja me to së paku një poezi
më parë se kisha idenë
sa ngrohtë e mbanin iluzionet
astarin e kapotës
mua përbrenda
bashkë me dimrat e mi

N’prehër nji stine

Ra borë
fëmijëria ime rrëshqiti teposhtë
mbi një prehër saji
shkrihem si dordolec
kur kujtohem
në të bardhen e moshës sate
sa mirë i rrinte
dimrit tim

Deri n’vjeshtë

M’thojke
ej thanukël çilu e para
qata t’kom mjell
n’ballë t’shpatit tem
me t’i vjel
kokrrat e kuqe gjatoshe
me t’deshtë deri n’vjeshtë
m’ka ftu
me u mush push
n’mjesdis lulave t’bardhme
me u zverdhë
s’i f’tyrë e paardhme
ni qilerë me ngi erë

Valixhe andrrash t’vogla

Gishti i dëshirës
Pres biletë udhëtimi
ma shpesh se rroba t‘reja dikur
dhe kujtohem
në kohën e petkave t‘vjetra
mbi trup t‘ri
kundrave sevdalike gojëshqyer
valixhen me andërra t‘vogla
mbërthyer
edhe në kafën e lehtë kujtohem
që s‘linte gjurmë në filxhan
as fati i rrugëve s’lexohej kjartë
edhpse udhëtimet
bëheshin pa hartë
pres biletë udhëtimi
por asnjë fytyrë e njohur rrugën s‘ma pret
dikur kisha njohur gati një qytet
tashmë llumi i kafes tepron në fund të filxhanit
por gishti i dëshirës
s‘është më i njejtë

Zani i kujtesës

Hiç s’osht ma shumë
se nji ditë e avashtë
kur pritej prej ftoit
me ngi me erë
nji arkë me petka
poçit t’mjaltës i lypej
me na ngi neve
me nga ni lugë
asht veç ni ditë
qe zgatë
kur kukulla e drunjtë
ushtrojke durimin para kallit t’mistrit
me u bo me flokë
s’osht moti kur hanës s’iu dashke
me i kallxu t’dy faqet
se te ton’ flejshim me ni odë
duar t’vogla ka shiu
por nuk arrinë t’ma laj kujtesën

Ah-o

Ah-o m‘tradhtove
kur dojshin me t’pre për dru
kur t‘iken zojtë
kur t‘zhveshi era
kerkush kerku
mbi ty e majta shikimin
gati sa retinia mu dogj
Ti për hater t‘ni tjerer stine
i mbushe rremat zogj
kemi mujtë me u nda krejtë ndryshe
nji krah t‘ma rujshe
për pëllumbat e kujtesës
të tjerët për dallendyshe
hej ke pas boll ven
me ni rreth trungu
edhe për flugin e zemrës tem

N’mu

që s’banon
me mu
se unë do t‘përlahesha me gotën që ti pi
se ajo ta preku cepin e buzës
do të zihesha me briskun e rrauzes
që ta përshkon arrën e gushës
mënia jeme do t‘dokej fushës
Hej dije
edhe pemtë e kopshtit do ti preja
mos me t‘zatet me hije
as me pikat e shiut
n‘ujdi s‘do t‘bija
që ranë mbi t‘prekmet e mija
për orët që do t‘mungoje
do ta rrisja qiranë
me mjekët në rast se sëmuhesh
do ta ndezja belanë
edhe për majthat e gishtave
me rezen e derës
me t‘shejtin shpend t‘verës
që t‘kapercej pa m‘vetë mu
me krejtë isha idhnu
dhe për inat
me ton ata që besojnë n‘zot
do t‘boja shamatë
se nën kulmin tem
puthem me perendinë
ditë e natë
ngo ti zemra jeme
mirë që s‘banon me mu
po n‘mu

T‘kom vizatu

Dje t’vizatova
mire dole
kamtë me të njejtën gjatësi
ashtu edhe krahtë
f’tyrës mangu nji vijë
dokesh ma i ri
n’t’kapshin
denohesh ma pak
n’vrafshin t’kaj ma gatë
dje t’vizatova mi borë
sot mbete veç vijë
prej ktu
e deri ku ma s’kapet
as me sy
as me dorë
as kur des
as kur t’plaket
edhe për neser e di
qe s’muj t’za
as me zā