DHURATË

Të dhashë ditët e mia më të bukura

Dhe vetë mbeta pa ditë

Midis tyre ka dhe ditë të humbura

Ditë të lodhura nga marrëzitë

T’i dhashë netët e mia çapkëne

Që i ruaja t’i kisha për vete

Ato vdesin njëra pas tjetrës

Si zjarret në duart e njerëzve

Zjarret e mi janë të vegjël

Po të mjaftueshëm për t’u ngrohur

Nuk dua asgjë të më kthehet

Paçka se ndihem i lodhur

T’i dhashë ditët e mia më të bukura

Që do të vijnë me mua përtej kësaj jete

Secila prej tyre është një hënë delikate

Që fillon e dridhet po e preke

BURRI ME ÇADËR GRUAJE

Sa herë që nis shiu në këtë qytet

Shfaqet një burrë me çadër gruaje

Ai e mban qiellin e lagur mbi supe

Dhe mungesën e saj të madhe

Ajo që ishte për të aq e dashur

Ka ikur larg, nën një tjetër shi

Ai e hap çadrën jo që të mos laget

Që t’i duket sikur me të po shëtit

Se kështu e ndien sikur dorën ia prek

O ç’dorë që dridhej brenda asaj çadre

Ajo s’është më, po ai asaj i flet

Siç mund t’i flitet vetëm një gruaje

DORË E DASHUR

Po bëhen 100 vjet që ke nisur e dridhesh

Si të ishe fluger që tregon drejtimin e erës

Aq sa tani unë kam krijuar bindjen

Që s’je pjesë e krahut, por je pjesë e zemrës

Se vetëm brenda saj gjithnjë fryjnë erëra

E vijnë ca dimra që nuk duan të ikin

Po ti, e vogla ime, mos u fshih nëpër xhepa

As mos ki turp nga sy që të bezdisin

Se je dorë poeti dhe kjo nuk është pak

Gjithnjë veç ngrohtësi u ke falur njerëzve

Gjithnjë e ke urryer dashurinë fals

Dhe shtrëngimin fals me duart e të tjerëve

Dorë e dashur, e di që të kam lodhur

Në 100 vjet kam bërë 1 000 marrëzi

Por asnjëherë më dimër s’jam ndodhur

Sesa kur dridhesh ti

NJË GRUA E ÇUDITSHME

U dashurova me një grua pothuajse të bukur

Ajo herë-herë është pothuajse e çuditshme

I pëlqen sidomos shtëpia e muzgut

Ku gjithçka është pothuajse lunatike

U dashurova me një grua pothuajse të këndshme

Ajo herë-herë është pothuajse e pazakonshme

Është e paarsye po unë, pikërisht për këtë

E kam ngritur kasollen në pyllin e saj të flokëve

U dashurova me një grua pothuajse të rrallë

Ajo herë-herë është pothuajse e pakuptimtë

Njëlloj si unë që jam kjo re e bardhë

Që e mbështjell të gjithën se s’dua të më ikë

NATA S’ËSHTË GJITHNJË E ZEZË

Dhe nata s’është gjithnjë e zezë

Ju pyesni në qiellin lart

Ca zjarre të shuar përsëri u ndezën

Dhe zogjtë fluturojnë si më parë

Ende jemi në shtëpinë e dimrit

Çdo gjë ka vdekur nën dëborë

Duam dhe s’duam të na ikë

Dhe le të vijë kush të dojë

Unë ju them sot ejani me mua

Edhe mbi shpinë do t’ju mbaj

Do të nisemi natën e do të arrijmë pa gdhirë

Për t’u nisur në rrugë prapë

Unë jam bërë një me natën

Në kokë një pjesë të saj kam futur

Dhe zogjtë u bënë përsëri të kaltër

Dhe nata e zezë përsëri e bukur