NË AGIM NDJEVA…

…frymën tënde të ngrohtë

në gjoksin tim të ftohtë,

Gumëzhimë resh në vesh

dhe rrahje të zemrës,

Nyjat e barkun tim

që me puthje në ajër zgjidheshin.

Nuk mund t’i kisha të gjitha të gatuarat

në një sirtar të palosura.

Desha të të pyes:

Nëse mund të simulojmë

që në shpatullën e skulpturës sate

me gjuhën e lëkurës sime të shkruash

se çdo qelize të trupit tim i mungon ti

me grimasën dhe rimën e syve të tu?

Edhe përgjigjen e kam

pse më duhet të të bëj valë

e të të mbaj në gji.

PËR HATRIN TËND

U fryja reve në qiell

që në hijen time shfrynin.

Pikonte strehë e parajsës qërueshëm,

pastaj ankorohej dielli përmbi kulm

e rigë e bardhë s’ndalej dot.

Shkokëlova në kaltërsi

ndjenjat e ëmbla për ty

që një ditë më parë m’i numërove.

Serenatë me nota nostalgjie

që kaherë mësuar e kisha,

prej teje në oazë i dëgjova.