PAL NDRECAJ

Gjithçka ish zhytur në një pauzë
të thellë
të rëndë mbytëse

Pauzonin njerëzit bimët
ajri uji
akrepa busulla

Pauzonin ngjyrat ndjesitë
foljet që u jepnin kuptime

Sende emra ngjarje
koha pauzonte

Derisa një zog shpërthen përmes plasaritjes së lëvozhgës së një emocioni
që s’përmbahet ma
dhe del e merr dynjanë

Pastaj krejt nisin me lëviz përsëri…

EKLIPSI

Eklipsi më i tmerrshëm është ai
mes teje e ëndrrës
kur hyn ndërmjet mungesa e vetëbesimit

Atëherë ti nuk di deri ku rrjedhin
ujërat tua
a e kanë hapur një vijë që duhet me qenë vija e tyre
për me i bartë ato ndo’j lugine me bar
ndo’j kodre me pisha
në mënyrë që nesër kur duhet të kenë mbërritur te derdhja
me mujte me thanë: po, isha!

KJO ERË E FORTË

Ora ka vajtur vonë dhe unë nuk kam gjumë
një erë e fortë përplas degët e kujtimeve
ajo barka që mëdyshej mes valëve në lumë
s’la gjurmë në ujë po në fytyrën time

Lart në kodër një zjarr i madh
ndez krandet e tërë botës
mbledhur pak nga pak aty

O mos e shpjerni këtë dushk
që u shkund sonte mos
se do të mbulohet bota në tym të zi

VARGJE QË NGELËN PA TITULL

… këtu u ndërpre krijimi puna u kaloi sofistëve
gdhendën çka gdhendën shpirtin ua lanë artistëve
këta e morën punën siç dinë – përnjëmend

E keni parë një pëllumb të bardhë të bukur
që mbi supet tuaja kërkon një vend

Pastaj ndërhynë politikanët si lakejt
se ç’i përzien sendet se ç’i çmendën krejt

Rrejtën politikanët se botën do ta bëjnë të bukur
mbasi ta gatuajnë si u duket mbarë
po në atë gatim shumë helm qe futur
kush dje e shijoi sot e ndien zarar

Vunë rregullat e lojës për pushtetin:
mashtrimin për mashtrim e “hajt kjofshim shnosh…”
në bankat ku deponuan falsitetin
ne fusim kartelën dhe na del bosh

Nga “Gdhendja e përmasave”

TEUTA

Sipas romanit “Teuta” të Mirash Martinoviqit

Në Rizon Roma të fton në bisedime
për piratët nisin por pushtimin lanë ta kuptosh
ti vesh fustan prej lulesh që me bukurinë tënde
mllefin Perandorisë t’ia frenosh

Po mllefin s’e përmbajti dot asnjë armik
para bukurisë tunduese
e shkrijnë atë në uzina e bëjnë çelik
për shigjetat helmuese

Në Rizon në detin e hapët bisedimet dështojnë
dhe niset flota romake me heshta e curle.
Mbretëreshë ti s’bane vetëvrasje legjendat kallëzojnë
ti u fshehe mes bimësh u shndërrove në lule

Kështu thonë Teutë të gjitha legjendat
që iu mbështollën Ilirisë si gërsheti yt
centorioni kot priste me shpatë në dorë
a prehet legjenda në fyt

Artisti Bardhyl skaliste zotat ilirë
në gurë gjigantë nën hije
i ke pa Mbretëreshë ti ma mirë se unë
si i barten pastaj ilirët në vetëdije

Sa herë ilirët provonin pas humbjesh
të ngrenë prapë atë që u kish dhënë emër
Medauri prej gurit e ti prej lulesh
dilnit e u jepnit zemër

Legjendat për ca bimë flasin gjithnjë
që fytyrën e një mbretëreshe të sillnin në mend
dhe mbínin nëpër Iliri një nga një
ta përhapnin imazhin tënd

Andej pra nga bimët shpërthente legjenda
për një grua që bredh mbretërisë anë e m’anë
t’ua ruajë dinjitetin brezave ilire
t’ua kujtojë kush janë

Në Rizon Zoti Medaur në gurin e Bardhylit ulet
sheh flotën romake tek zbarkon n’pikë t’natës
ti duhej të fshiheshe Teutë pikërisht te lulet
për t’i kundërvënë Romës flotën e imagjinatës

Që do të niste shpirtrave të Ilirise së pushtuar
udhëtimin nëpër shekujt që na e lypnin besën
Mbretëreshë Iliria ngeli tregim i pambaruar
rri aty mes lulesh na e ruaj kujtesën