Libri më i ri me poezi i Rozafa Shpuzës, “Nana i qindiste kryq dimnat”, botuar nga shtëpia botuese “Armagedoni”, ka dalë nga shtypi dhe gjendet në librarinë “Dukagjini” dhe “Artini” në Prishtinë. Për librin një vlerësim ka dhënë drejtoresha e Qendrës së Studimeve dhe Publikimeve për Arbëreshët, Diana Jup Kastrati. Sipas saj, poezia e Rozafës futet në shkollën e quajtur “letërsi qytetare”, e cila, veçanërisht në Shkodër, njohu lulëzim në pjesën e parë të shekullit të kaluar me Migjenin sa në poezi, aq në prozë, si dhe me prozën e Koliqit. “Zinxhiri i këputur i kësaj shkolle gjeti fillin falë penës autentike të Rozafa Shpuzës. Poezia e saj, e ngjyer tërësisht në sfondin e qytetit të Shkodrës, ju thërret me të gjitha shqisat, ndjesitë e ruajtura nën lëkurë jo vetëm të brezit të saj. Ajo ngërthen ato të të gjithë qytetarëve që si ajo e jetuan intensivisht Shkodrën në çdo pulsim të saj. E ngjizur me një leksik sa të rrallë, aq edhe të pasur të së folmes qytetase, vargjet e kësaj poezie gëlojnë nga identiteti unik i këtij qyteti; përmbyten në bukuri rievokimesh të  shtëpisë atësore të lagjes, të raporteve me veten e me të tjerët, me një mijë ndjesi që ripërtërihen sa herë e prek e po aq kur nuk e prek atë ajri. Sepse Shkodra vetëm mund të këndohet në vargje dashurore, sepse ajo është frymë, jo thjesht qytet”.

NINULLË FLAKËSH

 (Ditën kur u dogj shpija e vjetër…)

Gjama erdh’ prej kulmit, siç vijnë ortekët

pa paralajmërime tellallësh.

Për me u sigurue që bulkthi ndër hatlla

t’mos e soste kangën e mbrame

flaka kapi shpinë përfyti.

Çuda e kalimtarëve u voshk prej inatit të blozës

teksa oxhakët shprazën ofshamat e odave

t’ildisuna me portrete fisnike paraardhësish.

Asht dimni i vjetit 2017…

frymët e dashnive u ngrinë si limonat e oborrit

me nji trumë shterpe në qoshk.

Kajher’ tymi përngjet me degërminë

që gjyshja kapte ndër tamtha me gjylpana bashline,

kajher’ tymi krijon mirazhe me trajta gogolësh

e më shndërron në personazhin e asaj përrallës

me prolog fatlum “na ishte njiherë”.

Jam nji tjegull e shpisë pa pullaz

e rrekem me ngjizë pazëllin e stërlashtë

sa legjenda prejkah im atë më pagëzoi.

DYER PA ÇILCA

Në shpinë tonë dyert ishin pa çilsa

e përdita kalamendej nga njena odë në tjetrën

e pandryshueshme

si lutjet që gjyshja këndonte nën za

teksa njehte nyjet e nji filispaje të sajueme si tespije.

Shtrojet e pecave ju përgjitnin rrugicave qorre

me destinacion të paracaktuam

e tanë rrugtimi jem ishte nji lojë shahu pa fitimtarë.

Tash që shpija e vjetër u zhba

si në epilogët e përrallave me gogolë

e ndiej përditën të shfaqet prej birave të çilsave

që kurrë s’u përdorën

krejt si në fokusin e nji aparati

që s’rreshtë së fotografuemi.

SEKRETET E GJYSHES

Gjyshja shtron gazeta mbi raftin me dru arre…

Si në ritet pagane

nuk bëzan

veç stivon lajme tue rikrijue nji histori

që kurrë s’diti me e rrëfye.

Jashtë bjen shi e përmallimi i kumonës

përcjell karvanin e të shumtëve n’parajsë.

Jam aty,

me stivën e gazetave ndër krahë

nën llambadarin kabah

që lëkundet prej sekretesh t’moçme.

Bash njatëherë,

kur gazetat i nënshtrohen gishtave t’mrrolun të

gjyshes
mbi to derdhen taborre hurmash farëzi

që rreken me fashitë absurditetin e titujve

të shkartisun ndërvedi si bubajka.

Tash që hurmi asht tha

e oborrit i kanë mbetë veç do lulebora mavi,

më duket se ndij rishtas zanin e gjyshes

që më porositë:

– Gazetat e lexueme i kalbin hurmat…