Para tetëdhjetë ose nëntëdhjetë vitesh, kur të gjitha makinat filluan të zukasin, gati (si dukej) në harmoni, fjala e njeriut pa dyshim pat filluar të bëhet e shtirë nga stakatoja absolute e makinave. Dhe, poezia e qytetit natyrisht se e imiton atë. Whitman ishte vazhdues, këndonte këngë për vetveten. Edhe Sandburg, një vazhdues, këndonte sagat e tij. Dhe, Vachel Lindsay ishte vazhdues, i tantaniste psalmet e tij. Dhe, më vonë ishte Wallace Stevens me “muzikën fiktive” të harmonishme. Ishte edhe Langston Hughes. Dhe Allen Ginsberg psalmonte mantrat e tij, këndonte Blakeun. Ka edhe të tjerë kudo, poetë xhazi dhe zhangëllmaxhinj poetikë, dhe vajtues rrugëve të botës, që bëjnë poezia nga e ngutshmja kryengritëse Tash, të vetës së menjëhershme, inkarnimin e trupit të vet (siç e pat quajtur D. H. Lawrence).
Por, shumica e poezisë qe zënë në rreshtat e nxehtë të linotipit dhe tani në tipat e IBM-it aq të ftohtë. S’ka këngë në mesin e daktilografëve, s’ka këngë në arkitekturën tonë prej betoni, në muzikën tonë prej betoni. E bilbilat ende mund të jenë duke kënduar pranë Manastirit të Zemrës së Shenjtë, vështirë se mund t’i dëgjojmë në qytetet e tokave të shkreta të T. S. Eliotit, e as Katër Kuartetet e tij (që s’mund të ekzekutohen në asnjë instrument dhe akoma është proza më e bukur e kohës sonë). E as në shkretëtirat e prozës së Ezra Poundit, të cilat nuk kanë kangjela, sepse s’mund të këndohen nga askush. As në prozën pangoline të Marianne Mooreit (e cila i quajti shkrimet e veta poezi në mungesë të shprehjes më të mirë). E as në prozën e madhe të vargut të bardhë në Ese mbi rimën të Karl Shapiros, as në të folurit e brendshëm qytetarçe të William Carlos Williamsit, në të folurit e Petersonit të tij. Gjë që u duartrokit nga profesorët e poezisë dhe kritikëve të poezisë në të gjitha vendet më të mira, e asnjëri nga ata s’do të bëjë mëkatin e parë e të thotë se poezia e disa poetëve është prozë e tipografuar si poezi – ashtu si, miqtë e poetit kurrë s’do t’i thoshin, ashtu si botuesit e poetit kurrë s’do ta thonë – konspiracioni më budallaq i heshtjes në historinë e shkronjave.
Pjesa më e madhe e poezisë moderne është prozë poetike por ajo na thotë shumë gjëra, me shembullin e vet, se çfarë na ofrojnë ne vdekja e shpirtit dhe qytetërimi ynë teknologjik, të ngatërruar në makina dhe maço nacionalizma, deri sa ne digjemi nga malli për bilbilin mes pishave të Reispighit, është kënga e zogut që na bën të lumtur. /Telegrafi/
