Me 195.031 raste infektimesh që e hëna, New York-u është vendi më i prekur se çdo shtet në botë.

Përveç kësaj, nga gjithsej 20,389 vdekje në Shtetet e Bashkuara, 8,627 – ose 42 përqind – janë raportuar në shtetin e New York-ut, prej 4.7 përqind, ndërsa në pjesën tjetër të Shteteve të Bashkuara, 3.4 përqind, sipas statistikave të CNN, bazuar në të dhënat e marra nga Universiteti Johns Hopkins.

Qyteti i New York-ut dhe periferitë e tij përbëjnë sa 93 përqind të totalit të rasteve të regjistruara në shtetin me të njëjtin emër, dhe në vetë qytetin, niveli i vdekjeve është 6 përqind.

Në një shkrim në portalin e CNN-it, analisti mjekësor dhe eksperti i sëmundjeve infektive Kent Sepkowitz u përpoq të zbulonte pse qyteti i njohur si “Big Apple” po preket aq shumë nga virusi në krahasim me shumicën e qyteteve apo shteteve të tjera.

Demografia e “Big Apple”

Me më shumë se 8 milion njerëz – dy herë më shumë se Los Angeles për shembull, New York-u është qyteti me popullsinë më të madhe në SHBA, por ka madje tetë ose nëntë herë më shumë raste Covid-19 se çdo qytet tjetër në vend, kështu që është e qartë se madhësia e popullsisë nuk është arsyeja e vetme.

Kur shikojmë një dendësi të popullsisë prej rreth 27,000 banorë për kilometër katror, ​​është e qartë se një shifër e tillë kontribuon në shkallën e përhapjes së epidemisë, por krahasuar me disa qytete të tjera në botë ku dendësia e popullsisë është në nivelin e 40,000 banorëve për kilometër katror, ​​sidoqoftë, New York-u është shumë më pak i populluar, tha ai.

Duke marrë parasysh faktin se Manhattan, pjesa më e dendur e populluar e New York-ut, ka dyfish numrin e rasteve sesa Queens, një territor relativisht i madh, i cili renditet vetëm i parafundit, i katërti në densitetin e popullsisë, ky parametër shpjegon vetëm pjesërisht situatën.

A është, pra, një përqindje e lartë e rasteve për shkak të numrit të lartë të testeve të kryera?

Megjithëse New York-u qëndron mirë në krahasim me vendet që kanë zhvilluar fushata agresive, të tilla si Koreja e Jugut, Islanda ose Gjermania, të dhënat krahasuese të disponueshme nuk janë aq të besueshme, dhe regjistrimet e sakta të testimit nuk mund të ketë, pasi përveç laboratorëve publikë, ato kryhen dhe në laboratorë privatë.

Pakicat dhe të varfrit

Për më tepër, siç pretendon autori, një pjesë e këshillave që janë aktualisht në fuqi në New York që shkruajnë “Nëse jeni të sëmurë dhe në gjendje të qëndrueshme, qëndroni në shtëpi dhe mos u testoni”, prezanton paqartësi të reja për sa njerëz janë të infektuar dhe mbi numrin e atyre që kanë vdekur në shtëpitë e tyre, pa u diagnostikuar më parë.

Shtuar në këtë është fakti që epidemia e New York-ut filloi një javë ose dy më herët se shumë vende të tjera, dhe se sistemi shëndetësor ishte i papërgatitur për Covid-19, duke bërë që spitalet të jenë të mbushura me njerëz, kujton autori, dhe përfundon se ka shumë të ngjarë që shpjegimi për vdekshmërinë e lartë qëndron në kujdesin shëndetësor kronikisht të papërshtatshëm që u ofrohet pakicave dhe të varfërve.

Afrikano-amerikanët dhe hispanikët përbëjnë 51 përqind të popullsisë së qytetit dhe me 62 përqind të vdekjeve të shkaktuara nga koronavirusi, dyfishin e të bardhëve.

Ky disproporcion kushtëzohet nga fakti se disa sëmundje shoqëruese, të tilla si presioni i lartë i gjakut dhe diabeti, janë më të zakonshme në popullatat afro-amerikane dhe hispanike, gjë që sigurisht tregon kujdes të dobët shëndetësor, pavarësisht nga arsyeja e vendbanimit ose mungesa e parave, koha ose besimi ndaj kompetentëve.

Personat e infektuar që nuk kanë akses në shërbime të kujdesit shëndetësor cilësor, kanë më shumë të ngjarë të qëndrojnë në shtëpi pa u diagnostikuar, duke e përhapur gjithsesi virusin dhe më pas duke u përballur me pasojat potencialisht fatale të diagnostikimit dhe trajtimit të vonuar, arsyeton autori.