Në portretet osmane, sulltanët pozonin kryesisht anash, ndërsa shkrepnin fotografitë e tyre. Një nga shembujt më të hershëm të mbretërve që pozojnë anash është Cezari.

Por, pse preferonin këtë lloj pozimi?

Arsyeja për këtë është se pushtetarët donin të tregonin hundët e tyre. Sipas perceptimit të asaj kohe, sundimtari, i cili ka një hundë të harkuar, mendohet se vjen nga një racë fisnike.

Madje shumë e cilësonin si hundë romake dhe e krahasonin me shqiponjën, e cila kur shikohet nga anash, kishte formë të harkuar.

Në Perandorinë Osmane, hunda turke konsiderohej e vlefshme. Në fakt, hunda e turqve dhe buzët e tatarëve përmenden veçanërisht në dramën e Shekspirit ku ai tregon për magjitë.

Që nga kohët e lashta, hunda e harkuar është treguar gjithmonë si një shenjë fisnikërie. Për këtë arsye, sulltanët osmanë treguan hundët e tyre duke pozuar anash në portretet e tyre.