Petraq Risto

1.

Nuk e di si më hyri pulëbardha në dhomë

mbase u gënjye nga perdet e bardha: era që frynte i kthente në dallgë.

Mbase unë i shtrirë në shtrat nën çarçafin e bardhë

i dukesha shkëmb në një breg të lodhur.

Këlthiste mbi ballin tim që digjte si çdo gjë nën diellin e verës.

Këlthiste. E zhgënjyer nga unë e nga balli im,

e zhgënjyer nga çarçafi i bardhë, muret e perdet e bardha

bëri të dalë po ku të dilte kur s’e njihte fjalën ‘dritare’

e kur të shtrirë nën këtë det gënjeshtar

shihte një Posejdon me cfurkun e pëllëmbëve shtrirë

mbase në lutje…

2.

Një pasqyrë e shkrirë u kthye në det

Një ëndërr: në anije

Molla e kuqe në tryezë: në bovë u kthye.

Vetëm ti mungoje, nuk po vije.

Bromuri i argjendit krijoi ca pulëbardha

Dhe krahët e pulëbardhave e krijuan erën

Lëviza mollën që të zgjohej dallga

Po ti prapë nuk erdhe.

Padashur, padashur pasqyra u thye

Anija u mund nga shtërngata

Molla e kuqe në plagë u kthye

Veç brumuri i argjendit mbeti te pulëbardhat.

…Dhe ti prapë nuk erdhe.

3.

I vetëm ishe mes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat

Dhe unë me fëmijët prisja, pushoni, lusja erërat.

Po erërat nuk ma vinin veshin: po ç’është kjo grua, e marra

dhe retë me gjak rrufesh: lehona të sapo dalë nga barra.

Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.

Lutesha me sy nga qielli, me mua luteshin pulëbardhat

Pulëbardhat që ne ushqenim kur rrjetat hidhte darka…

Fëmijët qanin, oh, lotët, lotët turpërojnë stërkalat

Turpërojnë retë- lehona të sapo dalë nga barra…

Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.

Unë me fëmijët: dukej bregu – gojë me dhëmbë të rënë

Pa velë si kryq ngjante direku, anije pa velë – qiell pa hënë.

Unë qaja, rrotull meje vajtojca qenë pulëbardhat

më vinin pranë, më fshinin lotët: det me fjalë stërkalash.

Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.

Luten pulëbardhat përmbi det: priftërinj në pagzimore

Stuhi kryqëzohu në direk, im shoq të mos kryqëzohet!

Meket stuhia, mpihet deti, direkët s’bëjnë kryqëzatë

Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët në direkë të varkës

Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët: mes detit krijonë velën

Unë që nga bregu shoh llahtarën: merr frymë, nga vdekja del.

Unë me fëmijët: duket bregu – gojë me dhëmbë të rënë

Tashmë s’më ngjan si kryq direku, në qiell rron një hënë.

Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët mes detit krijojnë velën…