Alexander Sanchik do të përpiqet të marrë Zaporizhzhia-n, i njohur si “kasapi i Buchas” ai akuzohet për krime të shumta lufte.

Ai konsiderohet si i aftë ushtarakisht dhe i pamëshirshëm në arritjen e objektivave të tij, pavarësisht nga humbjet njerëzore dhe dëmet e popullatës.

Një famë që përkthehet në nofkat që e shoqërojnë: “Mbytësi”, për taktikën e rrethimit të armiqve deri në asgjësimin e tyre dhe “Kryekasapi i Bucha-s”, për përgjegjësitë e ushtarëve të tij në masakrat e civilëve në periferinë e Kievit, të paraprirë nga dyshimet për krime të tjera lufte të kryera në Siri.

Ky është gjenerali Alexander Sanchik, oficeri të cilit Putin-i i caktoi dje detyrën për të shtyrë mbrojtjen e lëkundur të Ukrainës dhe për t’i dhënë atij kontrollin total të Donbass-it përpara se Trump të merrte detyrën.

Karriera e tij është e mbuluar nga “mjegulla e luftës” dhe ka lajme konfuze.

Për shembull ai i plagosjes së tij në mars 2022 që do ta kishte mbajtur larg frontit për muaj të tërë.

Formacioni është i tankut dhe ai e demonstroi në fillim të pushtimit: Në 72 orë tanket e tij përshkuan 120 kilometra dhe rrethuan kryeqytetin ukrainas nga perëndimi.

Por ndryshe nga kolegët e tij, Sanchik e kuptoi menjëherë se nuk ishte një marshim triumfal: Rezistenca ishte më e madhe se të gjitha pritjet dhe kishte shtypur përpjekjet e parashutistëve për të pushtuar aeroportin “Hostomel”.

Më pas ai riorganizoi forcat e tij, mori kontrollin e bazës ajrore dhe synoi metropolin përmes Irpin-it dhe Bucha-s.

Disa blogerë rusë pohojnë se ai ishte gati të shtronte me artileri avancimin drejt qendrës së Kievit; për fat e ndaloi tërheqja e përgjithshme ruse.

Ishin njerëzit nën komandën e tij që kryen masakrat që janë bërë simboli i brutalitetit të Moskës: Nuk ka asnjë provë që ai i urdhëroi, por ai nuk bëri asgjë për t’i ndaluar dhe nuk i ndëshkoi autorët.

Sanchik duket se ka një vizion sovjetik të luftës: humbja e jetës zë vendin e dytë pas fitores, qofshin miq apo armiq.

Aftësia e tij për të marrë iniciativën për të zgjidhur problemet – një gjë e rrallë në Rusi – e ka vendosur atë në sytë e Kremlinit dhe ata thonë se ai ka fituar besimin e Putin-it duke folur me të sinqerisht, një tjetër përjashtim në nomenklaturë.

Në samitin e 15 majit të kaluar, Cari e pyeti se kur do të pushtonte Vuhledarin, bastionin e Donbass-it, i cili kishte zmbrapsur sulmet që nga viti 2014.

Pa e kënaqur, gjenerali u përgjigj: “Jo para vjeshtës”.

Dhe kështu ndodhi: Ra më 1 tetor.

Operacioni për kapjen e Vuhledar ishte një rrethim i ngadaltë: si në një lojë shahu, Sanchik lëvizi një njësi pas tjetrës pa zbuluar planin e tij të përgjithshëm.

Ukrainasit nuk e kuptuan se çfarë po ndodhte: ata ishin të bindur se do të kishte një sulm frontal në qytet, por më 25 shtator ata u gjendën përballë zgjedhjes midis vdekjes nën zjarrin e topave dhe bombave rrëshqitëse ose tërheqjes.

“Edhe në luftën e llogoreve – do të kishte deklaruar gjenerali – një manovër e thellë lejon rezultate superiore se çdo sulm i drejtpërdrejtë”.

Edhe kjo është një trashëgimi e Ushtrisë së Kuqe, e cila synonte të fuste në kurth trupat e Rajhut të Tretë.

Gjatë muajit të kaluar, Sanchik ka vendosur pengjet për sfidën e radhës, e cila mund të jetë vendimtare për rezultatin e konfliktit.

Grupi i tij Vostok u vendos në jug të Zaporizhzhia, pikërisht aty ku në verën e vitit 2023 ukrainasit u përpoqën të depërtojnë drejt Krimesë.

Inteligjenca perëndimore pretendon se ai ka grumbulluar një rezervë prej mbi 90 mijë ushtarësh të gatshëm për të dalë në fushë.

Tani ai ka marrë drejtimin e njësive të tjera në Donbass, të cilat paraardhësi i tij Genadi Anashkin arriti t’i shtyjë në periferi të qyteteve kryesore – nga Kurakhove në Velyka Novosilka, nga Toretsk në Pokrovsk deri në Khasiv Yar – pa pushtuar as njërin prej tyre.

Është e paqartë nëse ai do të komandojë të dy grupet apo nëse ai do t’ia dorëzojë Vostokun krahut të tij të djathtë, gjeneralit Andrey Ivanaev.