Në situatën ku gjendemi, diskutimi i pozitës me opozitën është prioritet.

Pjesëmarrja në institucionet e Republikës së Kosovës, nga dita e parë pas çlirimit, ka krijuar tek unë praktikën e respektimit të autoritetit zyrtar, edhe kur vendimet nuk më kanë pëlqyer.

Angazhimi im në UÇK, TMK, angazhimi im në Kryeministri si shef Kabineti, në Parlament si deputet, në Ministri të Punëve të Jashtme si ambasador dhe në Drenas si kryetar komune, ma imponojnë ta respektoj hierarkinë.

Në pushtetin lokal, demokracia na imponon të diskutojmë dhe votojmë çështjet me peshë, bashkë me opozitën, gjithmonë. Drenasi mund të shërbejë si shembull.

Kam qenë në Bisedimet e Vjenës si anëtar i Grupit të ekspertëve për fushën e Ekonomisë dhe Financave i Ekipit negociator në këto bisedime, edhe si shef Kabineti i Kryeministrit. Këto bisedime e sollën pavarësinë e Kosovës dhe isha i informuar tepër mirë rreth dokumenteve me relevancë strategjike, Transparenca ishte shumë në nivel dhe nuk lejonte hamendësime rreth të ardhmes së shtetit tonë. Sot, draft statuti për komunat me shumicë serbe apo Asociacioni është bërë sa i diskutueshëm, aq i dhimbshëm.

Mandati i Kryeministrit nuk ia lejon askujt ta shndërrojë partinë qeverisëse në parti-shtet. Tashmë, po shkaktohet presedan i rrezikshëm. Të vihen në dijeni me dokumente strategjike vetëm deputetët e një partie, po lëndohet demokracia dhe partia qeverisëse po ikë nga detyrimet dhe mandati, Kryeministri aktual është kryeministër edhe i opozitës.

Kosova është më e madhe dhe me më shumë vlerë se krejt partitë politike së bashku. Partia në pushtet, në zgjedhjet demokratike nuk i ka fituar të gjitha votat 100%, por 438.334 vota. Sipas logjikës populiste, partia në pushtet i ka kundër mbi 1.300.000 vota, pra, tri të katërtat e trupit elektoral. Andaj, çdo dokument strategjik duhet të diskutohet me opozitën, edhe kur kjo nuk i pëlqen pozitës.

Edhe diçka, kur i kemi filluar aksionet e para kundër ushtrisë e policisë serbe, nuk e kemi fajësuar për gjendjen e aparteidit në Kosovë as Isa Boletinin, as Hasan Prishtinën, as Bajram Currin e Shaban Polluzhën. Nuk e kemi fajësuar Zogun, Nolin, Enver Hoxhën, as Fadil Hoxhën apo politikanët tjerë. Madje, nuk e kemi fajësuar Londrën, Parisin as Berlinin.

Kur ia shkrepëm me armët tona, ato jehuan fort dhe arritëm t’i bindim aleatët e NATO-n që t’i bashkojmë armët për ta çliruar Kosovën. Si rezultat i këtij uniteti, me aleatët, e shpallëm edhe Pavarësinë, kohë në të cilën disa na i dogjën pikat doganore në veri të kufirit e disa të tjerë rrugëve të Prishtinës hedhnin gurë ndaj policisë dhe shkatërronin pronën publike sikur Pavarësia e Kosovës është mashtrim. Koha i demantoi këto mashtrime.

Bashkëpunimi me aleatët na solli deri këtu, bashkëpunimi me ta por duke mos e anashkaluar gjithëpërfshirjen, ecim tutje, pa mundësi të zhbërjes së arritjeve të Kosovës, duke mos anashkaluar opozitën, me ç’rast në këtë bashkëpunim hiqen dilemat ku jemi dhe ku do të shkojmë, pavarësisht a i pëlqen kjo dikujt apo jo.