Shkruan: Sali Bislimi, drejtor i zyrës ligjore First-consulting.ch në Bern dhe Delemont të Zvicrës

Rasti i presidentit Thaçi, në lidhje me mohimin e vizitave për arsye humanitare, ilustron një ndërthurje komplekse ndërmjet ligjit, etikës dhe perceptimit publik.
Ndërsa sistemi i drejtësisë ka për detyrë të garantojë sigurinë dhe të respektojë ligjin, ai nuk duhet të harrojë rëndësinë e dimensionit njerëzor dhe ndikimin e vendimeve në jetën e individëve.
Është e domosdoshme të adoptohet një qasje që ruan njerëzoren në zbatimin e drejtësisë, duke respektuar normat ligjore që drejtojnë një shoqëri demokratike.
E drejta e të afërmve për të vizituar, veçanërisht në rrethana të paparashikuara siç është sëmundja e prindit, është një element themelor i të drejtave të njeriut.
Refuzimi i një vizite të tillë është një formë dënimi shtesë që shkon përtej kufijve të drejtësisë penale.
Sipas ligjit ndërkombëtar, veçanërisht siç përcaktohet në nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, çdokush ka të drejtën e respektimit të jetës së tij private dhe familjare.
Refuzimi për t’i lejuar presidentit Thaçi të vizitojë babanë e tij të sëmurë është shkelje e kësaj të drejte, duke ngritur pikëpyetje legjitimiteti lidhur me vendimet gjyqësore në vazhdim.
Nga pikëpamja psikologjike, ndarja nga familja në rrethana të veçanta mund të ketë efekte të rënda në shëndetin e të burgosurve.
Në rastin e presidentit Thaçi, stresi dhe ankthi që lidhet me të pamundurën për të parë një të afërm të sëmurë potencialisht mund të dëmtojë aftësinë e tij për t’u përballur me akuzat kundër tij.
Gjykatës reflektoni nëse nuk jeni ROBOT!