Izmi Zeka

Nëse flasim për norma dhe koncepte politike, një gjë duhet të thuhet hapur, precedenti dhe kultura politike duhet trajtuar dhe konsideruar seriozisht nga kjo shoqëri. Bazuar në Kushtetutën dhe legjislacionit tonë, përfaqësimi i popullit në arenën ndërkombëtare bëhet nga presidenti i vendit.

Partitë politike të cilat kanë qenë të përfaqësuara në Kuvend kanë votuar këtë koncept politiko-juridik të përfaqësimit të popullit, pra këtë Kushtetutë. Gjithashtu, kanë të drejtën që të lidhin koalicione në bazë të parimeve dhe platformave politike për mënyrën dhe formën se si do të qeveriset vendi për periudhën e caktuar. Shantazhi, presioni dhe format tjera të ndikimit janë totalisht të papranuar në demokraci.

Dje, sot e duke vazhduar edhe nesër… disa deputetë të Kosovës në mënyrë flagrante po thërrasin për anashkalim të rolit të presidentit. Inatet politike nuk do të duhet të reflektonin në interesat nacionale. Tani jemi në finale të bisedimeve me Serbinë, nuk do të duhet të jetë temë se kush kryeson bisedimet, por cila është platforma finale. Përvoja personale e dëshmuar e presidentit është thesar që duhet ruajtur dhe marr në konsideratë në çdo dimension, e veçanërisht në bisedime me shtetin serb, ndaj të cilit ka dalë triumfues çdo herë që nga bisedimet në Rambuje.

Pse popullit nuk i duhet nxitja të këtij soji…sepse populli ynë ka kaluar një etapë dhe histori të cilën nuk duhet të harrojmë por duhet të ecet përpara. Lufta me shtetin serb ka qenë dhe duhet të përmbyllet me një kërkimfalje nga ana e shtetit serb (ana morale) dhe një marrëveshje nën garancinë ndërkombëtare me obligime ligjore. Dhe ne, nuk guxojmë që për qëllime politike të ndalohet hapi final. Populli i Kosovës është i interesuar të ecën përpara, duhet punoj për një bashkëjetesë normale duke mos harruar historinë.

Precedenti është se në shtetin tonë përfaqësimi nga presidenti ka qenë edhe në kohen e ish-presidentit Rugova, edhe pse me kornizën kushtetuese roli i tij nuk ka qenë sikur me Kushtetutën sot. Ky është realiteti, në Kosovë ka një precedent që bisedimet të udhëhiqen nga presidenti i vendit. Nuk dua të mbajë anë por të gjithë intelektualët, politika, akademikët, duhet të thërrasin për një realitet, për një pastrim shpirtëror (catharsis) për një jetë normal, jo të bëhet thirrje për luftë civile dhe të ndjellë urrejtje në baze të përkatësisë politike si dhe të nëpërkëmbet institucioni për inate…

Është edhe një fakt tjetër mjaftë i rëndësishëm për zhvillimet e mëtutjeshme të politikës së jashtme së Kosova nuk ka kohë që në takime të tilla të rëndësisë së veçantë historike të dërgoj njerëz të cilët ende nuk kanë kaluar kufijtë Kosovës apo edhe nuk kanë legjitimitetin demokratik. Kosova nuk guxonqë në këtë fund të përballjes me Serbinë të luaj lojën e bixhozit për inate apo edhe histori të së kaluarës së njerëzve në mes veti. Tani jemi në fazën “kritike” të rrumbullakimit të historisë qindravjeçare dhe kush më mirë është i përgatitur se presidenti i vendit të ballafaqohet edhe me këtë sfidë të quajtur bisedime.

Një thënie e mençur thotë se “Roma nuk është bërë për një ditë” prandaj në këtë konstelacion veprimet shtetërore nuk janë individuale as edhe personale. Çështjet me Serbinë do të kalojnë vite të tëra e do të mbetën problem i pazgjidhur. E rëndësishme në krejt këtë filozofi është qasja e institucioneve tona në raport më fqinjët, sidomos me Serbinë.

Ballafaqimi i shtetit të Kosovës me shtetin serb nuk duhet shikuar apo vlerësuar në prizmin e poenave politik. Kjo është përtej saj. Përtej individit dhe momentit politik. Kthehuni pak në histori. E njëjta praktikë e mirë e bisedimeve shtetërore ka ndodhur në mes dy superfuqive të mëdha ShBA-së dhe BRSS-së – Rusvelt – Stalin në vitin 1940 në një kohë të pakohë.
Për fund, Kosova do të këtë president e kryeministra edhe në të ardhmen dhe do të kontribuojnë në historinë e shtetit tonë.