Proza tek A Shining është rrezatuese, sikur Fosse skalit në dritë. Në Septology, Zoti përshkruhej si “errësira e shndritshme” brenda shpirtrave tanë; këtu, figura në pyll ta kujton vizionin e Krishtit që fillon në Librin e Zbulesës – koka dhe flokët e tij si lesh ose borë, sytë e tij si flakë zjarri. Pasi ajo figurë zhduket, rrëfimtari mendon, “çfarëdo që ishte, nuk ishte person, por, po, mirë, nuk ishte as fantazmë, por ndoshta, ndoshta, ndoshta ishte në të vërtetë një engjëll, ndoshta ishte një engjëll i Zotit”.

Kritikët e letërsisë shpesh e përdorin fjalën “ëndërrim”: pothuajse kurrë nuk është e saktë. Por, është për shkrimet e Fossesë – sepse ëndrrat kanë logjikë kompulsive dhe sepse ripunohen në një maskim të hollë, në ëndrrat e shumta që kishim më parë. Librat e Fossesë, gjithashtu, kanë motive të përbashkëta: njerëzit shikojnë ujin, dritat e çuditshme duken nga larg. Personazhet në Septology quhen Asle, Ales, Alis, Åsleik – si copa të një qenieje të vetme. Teatralët e tij shpesh quhen “Grua” ose “Burrë”, sikur në eksperimente mendimi. Asnjë personazh në A Shining nuk është i individualizuar me emër.

Fosse dikur përdori etiketën “prozë e ngadaltë”, për të përshkruar punën e vet, megjithëse “gradual” mund të përshtatet më mirë. Nxënësi i tij më i njohur është Karl Ove Knausgaard, vetëstudimi obsesiv i të cilit prodhoi veprën My Struggle (2009-11). Aty ku vëmendja e Fossesë është e shenjtë, ajo e Knausgaardit është laike por, siç ka theksuar Searls, asnjë nga shkrimtarët nuk përfiton nga përzgjedhjet. Një copëz nga A Shining, siç u tha më lart, tingëllon e papërsëritshme, megjithatë efekti i saj është kumulativ: emocionet grumbullohen nëpër faqe dhe varen në seri të harmonive. E besoj Searlsin kur shkruan – në një artikull të fundit të Paris Review – se përkthimi i Fossesë e bëri të qajë. (Nuk shpjegon ose nuk mundet ta shpjegojë pse.)