Ai ishte një djalë 5-6 vjeç në Kosovë gjatë luftës. Ata duhej të linin shtëpitë e tyre dhe të strehoheshin në Shqipërinë fqinje me familjen dhe të afërmit e tyre. Filloi futbollin pas luftës.

Ai humbi babanë e tij kur ishte 7 vjeç. Nëna e tij dha mbështetjen më të madhe për të qenë futbollist. Fenerbahçe, këtë e dëgjoi për herë të parë nga gjyshi i tij. Dashuria e tij u rrit duke shikuar ndeshjet në kafene. Pas kësaj, ai dëshiron të ua injektojë këtë dashuri miliona fëmijëve si ai duke shënuar gola në fushë. Vedat Muriqi foli për jetën dhe synimet e tij për median e klubit të Fenerbahçe.

Dua të lloj nga fëmijëria. Ju keni jetuar në Kosovë në kohën e luftës. A mund të më tregoni për atë periudhë?
Ishte viti 1999-2000. Unë isha 5-6 vjeç. Në atë kohë, ushtarët serbë mblodhën të gjithë burrat në shtëpitë që i sulmuan në Kosovë, i futën në punë për interesin e tyre, ose i torturuan dhe i vranë ata. Ushtarët serbë që bastisën shtëpinë tonë thanë “dilni nga shtëpia”… Ne ishim shërbëtorë të dashur nga Zoti, që erdhën te ne me ushtarë të mëshirshëm serbë dhe nuk morëm askënd nga shtëpia jonë. Pritëm rreth një orë. ‘Ku po shkojmë?’ Unë pyeta nënën time. Ajo tha: “Po shkojmë me pushime”. E gjithë lagja jonë quhet familja Muriqi. 50-55 vetë shkuan në Shqipëri. 50-55 vetë filluan të jetojnë në një shtëpi në Shqipëri. Kishte një dispozitë nga NATO, por natyrisht ishte e kuzuar. Ne do të donim të kishim diçka për të ngrënë nga duart e nënës. Kur kërkova përsëri drekë, më dhanë përsëri bukë me qepë. E di që nëna ime ishte duke qarë për pafuqinë e saj. Personat që na ndihmuan në Shqipëri i merrnin më të vjetrit tanë për kafe dhe çaj, ata e pinin kafen dhe çajin pa sheqer dhe e merrnin me vete, për të na e sjellë ne fëmijëve, që të kishim sheqer për të ngrënë. Ne qëndruam në Shqipëri për rreth 2 muaj. Pastaj, kur ngjarjet u zgjidhën në Kosovë, u kthyem në shtëpi. Shtëpia jonë ishte në këmbë. Thjesht e kishin dëmtuar pak. Familja jonë e epokës së luftës kishte një mensë. Para se të errësohej, ata mbyllnin mensën dhe do të ktheheshin në shtëpi. Këto ishin periudha të vështira.

Si e filluat futbollin?
Para së gjithash, nëna ime donte që unë të isha futbollist. Babai im vdiq kur isha 7 vjeç. Babai im ishte një futbollist profesionist kur ishte i ri. Ndërsa ishte në autobus, trajneri i ekipit i tha babait tim: “Ju nuk jeni në kamp”. Kjo u bë fuqia e babait tim. Babai im më pas u kthye në hendboll dhe u bë lojtar hendbolli. Ai luajti në kampionatin e futbollit në ligën e ish-Jugosllavisë dhe u shpall edhe “Lojtari i Vitit”. Skuadra e futbollit e babait tim quhej Progres. Nuk ekziston më. Babai im nuk mund të bëhej futbollist, por ai qëndroi në Mbretërinë e Bashkuar dhe më drejtoi mua në futboll. Nëna ime u përpoq kaq shumë për të më bërë futbollist. Pas luftës, rëndësi i ishte dhënë infrastrukturës në Kosovë për t’i drejtuar të rinjtë drejt sporteve. Në atë kohë fillova futbollin në moshën 8-9 vjeç në infrastrukturën e skuadrës Liria. Ishte larg shtëpisë ku stërvitesha, por nëna ime gjithmonë më motivonte të shkoja atje. Në moshën 16 vjeç, u bëra profesionist në Kosovë. Kur isha 18 vjeç, unë u transferova në ekipin e Teutës në Shqipëri. Kam kaluar dy vjet atje. Atëherë më thirrën për të provuar tek Eskisehirspor. Kam bërë kamp për 7-10 ditë. Atëherë ata thanë: “Ne do t’ju thërrasim”. Më pas mora një ofertë nga Giresunspor dhe fillova atje.

Ju jeni i gjatë, dhe futbollistët e gjatë zakonisht nuk luajnë me këmbë. Por, ju jeni një lojtar që luani mirë me këmbë. A e përmirësuat teknikën e këmbëve duke e filluar futbollin herët?
Është shumë e dobishme të llosh herët, por kushtet e infrastrukturës sonë ishin aq të mira sa edhe infrastruktura e një vendi të sapodalë nga lufta. Fushat nuk kishin bar. Ishte baltë kur binte shi. Kushtet nuk ishin shumë të përshtatshme, por mësuam disa gjëra me përpjekjet e mësuesve të mi atje. Ballkanasit janë kokëfortë dhe përpiqen shumë për ta arritur atë që e fillojnë. Tani jemi në një nivel që thjesht i mendojmë ato ditë të vështira, tani po punojmë të ecim përpara, të mos i jetojmë sërish.

A e keni atë kulturë kokëfortë?
Shqiptarët janë të gjithë shumë kokëfortë. Edhe unë jam kokëfortë. Jo vetëm në sport por edhe në përgjithësi. Ndonjëherë është mirë, ndonjëherë është e keqe.

Ne e dimë që ju jeni tifoz i Fenerbahçes. Si e dashuruat Fenerbahçen?
Kur u interesova për futbollin, po pyesja të afërmit e mi në familje, ‘Me cilën skuadër je?’ Po pyesja xhaxhallarët dhe dajat e mi. Ata thoshin ekipe jugosllave si Partizani i Beogradit. Nuk e harroj kurrë atë kohë. Kur e pyeta gjyshin tim, “Unë jam me Fenerbahçe” tha ai. Jam befasuar sepse kam dëgjuar për herë të parë emrin e këtij ekipi. Nuk e harroj kurrë fanellën e gjyshit tim me vija të verdha dhe të zeza dhe me stemën e Fenerbahçe në anë. Gjyshi im, më tha se jam me Fenerbahçe sepse një nga ish-presidentët e klubit, Ali Şen është nga Kosova. Të nesërmen ishte ndeshja e Fenerbahçe. Gjyshi im tha: – Le të shkojmë të shikojmë ndeshjen dhe ne shkuam në kafe për të parë ndeshjen. Nuk e mbaj mend saktësisht se cila ndeshje. Unë shkova për të parë ndeshjen me gjyshin dhe prej asaj dite u bëra edhe më shumë tifoz i flaktë. Haja thonjtë e mi kur shikoja ndeshjet. Kur u transferova në Shqipëri nuk kisha shumë mundësi për ta ndjekur, por e shikoja në internet. Sot, e pranoj se transferimi ishte i vështirë, por për mua ishte shumë e thjeshtë për të vendosur. Fenerbahçe, të gjithë thonë se është ndjenja më e madhe e  komunitetit, por ajo u bë nga 100-sh, në një 1000-sh.

Procesi i transferimit bëri shumë zhurmë. Ju keni një synime të mëdha. A ju vë nën presion kjo?
Natyrisht që nuk krijon asnjë presion. Edhe presioni më motivon. Meqenëse isha sulmuesi i vetëm në Rizespor, shumë njerëz e dinin se si do të shkonte sezoni. Kjo më motivoi sepse e dija që duhej të bëja shumë gjëra. Kjo situatë më provokon më shumë për sa i përket moralit dhe motivimit. Në një ekip si Fenerbahçe, në atë stadium, të luash para atyre tifozëve e dyshon energjinë tënde. Kam luajtur edhe kundër Fenerbahçe. Sidomos në ndeshjet në Stamboll është një atmosferë shumë mbytëse. Nuk e di, ndoshta nga struktura e stadiumit, apo entuziazmi i tifozëve, por atmosfera në është shumë e mbytëse, dhe pas dy ose tre sulmeve, tifozët kalojnë më tej, duke pritur për një faull pas një pike për të ngadalësuar lojën. Tani kur imagjinoj se do të luaj me fanellën e Fenerbahçe, mendoj se do të përplas çdo gjë që është përpara meje (Qesh).

Cilat janë synimet tuaja tek Fenerbahçe?
Unë dua ta gdhend emrin tim mbi historinë e Fenerbahçe me shkronja të arta. Shpresoj dhe dua të bëj një llim të mirë, të qëndroj tek Fenerbahçe deri në fund të karrierës time.

A keni ndonjë mesazh për tifozërinë?
Nuk po them që ata duhet të na mbështesin ne. Ata tashmë e duan Fenerbahçen, më mirë ose më keq rezultati i ndeshjes nuk është dashuri, është dhuratë dashurie, dashuria e Fenerbahçe është tjetër gjë që e ka e gjithë Turqia. Ashtu si tifozët e skuadrave të tjera, ata nuk i kundërshtojnë ekipet e tyre pas 2 humbjeve. Ne dëshirojmë që ata të jetojnë ditët e bukura që na mungojnë dhe duam ta bartim Fenerbahçe në nivelin që meriton. Kështu që fjala e fundit “Fenerbahçe po vjen”.