SALI BEQIRAJ

RRËFIMET E NËNËS PËR VRASJEN E BABAIT

 (Baba dha shpirt më 13 maj 1999)

Baba gjithmonë

Zgjohej herët

Ushtarët e gjetën

Duke kositur bar

për qengja

Nëna thotë e kam parë

Kur e kanë çua në kopsht

Më kujtohet

Vetë e ka pas thyer dheun

Dhe për shi

I ka pasë

Mbjellë

Dhjetë trupa mollësh

Dhe një ftua

Para se të biem me fjetë

Natën e fundit

“Hejo”- më tha:

“S’ka shteg vere këtë verë”

“Hejo” ka qenë emri i nënës

dhe i babës

Ata kurrë njëri-tjetrin

Nuk e kanë thirrë

Në emër

Tre ushtarë. Veç tre

E kanë çua në kopsht

“Pse nuk je rrua”, e kishin pasë pyetur

Baba ka qenë natyrë e butë

Dhe ka qeshur

Gjithçka i kam njohur ngapak babës

Qeshjen ia mbaj mend gjithmonë

Gjithmonë kur nuk i pëlqenin pyetjet

Qeshte. Thoshte: ani, ani…

Në ballkon kam qenë, thotë nëna

Kur e kanë vrarë

Baba kish dhjetë fëmijë

Një më pak se kopshtin që e pati mbjellë

Në Rozhajë

Dikush në Shkodër

Tjetri në Tiranë

Unë në Ulqin

Vëllai i vdekur në litar

Tre në mërgim

Dhe asnjëri nuk kemi qenë skaj tij

Kur ka dhënë shpirt

Tërë ditën

I kthyer përmbys

Mbi barin e kositur

Vonë pas mesnate

Dy pleq të strehuar lufte

Në shtëpinë tonë

e kanë varrosur afër dritares

Nga e cila kur ishte gjallë

zgjohej çdo mëngjes dhe shikonte

a është shkrirë bora në bjeshkë

(Kjo poezi është botuar në sprovën për antologji “Dritë mbi plagë”, botuar nga Qendra “Gjenocidi në Kosovë – Plagë e Hapur”, Gjenevë, 2020. Në ditët në vijim, duke nisur nga 13 nëntori, në gazetën “Epoka e re”, në portalin online të saj dhe në formatin Pdf po të saj, për çdo ditë do të botohen poezitë e autorëve të botuara në këtë përmbledhje)