Sulmuesi i Kombëtares së Kosovës dhe Mallorcas, Vedat Muriqi e ka realizuar një intervistë të gjatë për mediumin e madh spanjoll “Marca”.

28-vjeçari është pyetur për shumëçka në jetën e tij. Duke filluar nga fëmijëria e vështirë, momentet dhe përjetimet e luftës në Kosovë, e deri tek rrugëtimi i tij në futboll.

Intervista e plotë të Muriqit dhënë për gazetën spanjolle.

MARCA: Rikthimi në garë pas pushimit duket se ka ndikuar veçanërisht në Mallorca.

MURIQI: Ne ishim skuadra e fundit që donim pushim në atë kohë. Në katër ndeshje shumë të vështira morëm dhjetë pikë dhe kishim shumë besim dhe dëshirë. Pas pushimit është më e vështirë sepse duhet të rifitosh besimin nga ndeshjet, por edhe në nivel fizik dhe mendor. Fitorja ndaj Valladolidit na ka dhënë shumë besim. Nuk doja një pushim në mes të sezonit, ishte mirë si më parë, luajtëm të gjithë sezonin dhe më pas u mbajt Kupa e Botës në verë. Shpresojmë të fillojmë të jemi si para pushimit.

MARCA: Është folur shumë për largimin e mundshëm në merkaton e janarit. Është një opsion që përjashtohet apo mund të ndodhë?

MURIQI: Nuk kam menduar kurrë të dal. As në janar, 100 për qind jo. Por është diçka që nuk është në dorën time sepse ndonjëherë vjen një skuadër që mund të pajtohet me Mallorca, më thonë “të shesim” dhe nuk mund të them asgjë. Kam një kontratë shumëvjeçare me Mallorca dhe nuk dua të largohem kurrë. Jam i lumtur këtu, edhe familja ime, po luaj dhe po kaloj mirë, mendoj dhe prandaj nuk kam menduar kurrë të largohem.

MARCA: Ju thatë pas një ndeshje që Pablo Ortells nuk ka rëndësi, se nëse një klub vjen për të paguar klauzolën e përfundimit, ata nuk do të duan të largohen as. Mendoni akoma të njëjtën gjë?

MURIQI: Unë ende mendoj të njëjtën gjë. Nëse Pablo Ortells vjen tek unë, do të përpiqem t’i them se nuk do të largohem, por këto janë gjëra që nuk janë në dorën time. Nëse duhet të vendos vetë, është e qartë që do të qëndroj këtu.

MARCA: Nëse do të varet nga ju, do të jetonit gjatë në Mallorca?

MURIQI: Po, sepse mua personalisht më pëlqen shumë ky mot. Jemi në janar dhe ka diell. Familja ime është rehat, fëmijët shkojnë shumë mirë në shkollë. Ndonjëherë kur ke familje dhe fëmijë duhet të mendosh më shumë për ta sesa për veten, dhe këtë po bëj tani. Edhe për mua, sepse jam mirë që pas Fenerbahçes, kur shkova në Lazio, kam pasur një përvojë të keqe dhe nuk dua të dështoj më.

MARCA: Dyshja Muriqi – Kang In ka shënuar më shumë se 50 për qind të golave të skuadrës dhe po ashtu flitet se ai mund të largohet në janar…

MURIQI: Nuk e lë të shkojë (qesh). Kang In do të jetë me mua këtu në Mallorca. Janë gjëra të klubit, por kjo nuk është puna jonë. Ne stërvitemi çdo ditë dhe do të vazhdojmë kështu”.

MARCA: Keni përmendur të gjithë periudhën tuaj te Fenerbahçe dhe Lazio. Në planin mendor dhe psikologjik, si arritët që nga mos luajtja fare në Itali në një pjesë themelore në Mallorca?

MURIQI: E kam thënë gjithmonë se kam një mentalitet shumë të fortë. Kam kaluar dy muaj te Lazio që ishte shumë keq në të gjitha aspektet dhe gruaja ime më ndihmoi shumë për këtë, ajo ishte gjithmonë me mua. Kur erdha këtu pasi nuk luajta në Itali, e prisja me padurim. E dija që mund të ishin katër muajt e fundit në një nivel të lartë. Kjo është arsyeja pse unë doja t’i bëja gjërat siç duhet. Këtu që nga dita e parë më dhanë shumë besim. Edhe tifozët, prandaj doja t’ia ktheja.

MARCA: Po mbërrinte në ishull dhe fansat duke iu dorëzuar figurës së tij, të quajtur “pirati”.

MURIQI: Janë njerëz shumë të qetë që nëse nuk luan mirë apo nuk humbet, sërish të mbështesin. Më kujtohet dita kur humbëm 2-6 kundër Granadës. Atë ditë, po të pyesje dikë nga skuadra, të gjithë do të të thoshin se ne ishim tashmë në Kategorinë e Dytë. Por tifozët kishin besim dhe besuan në të. Në rastin tim, kur bën mirë, shënon gola dhe lufton, është normale që ata të të duan. Një mijë herë faleminderit për ta sepse më japin shumë besim dhe ja ku jam në shtëpi.

MARCA: A ju pëlqen si luan Mallorca? Ndonjëherë ata janë kritikuar se janë tepër konservatorë, por realiteti është se kjo Mallorca është e pesta më e mira e shekullit të 21-të.

MURIQI: Unë jam sulmues dhe dua të shënoj gola. Është e vërtetë që luajtëm pak në mbrojtje, por në fund të sezonit askush nuk pyet se si keni luajtur, ata shikojnë vetëm tabelën dhe shohin nëse jeni në Kategorinë e Parë apo jo. Nuk do të doja të luaja kundër Mallorca-s, sepse ne jemi një ekip shumë i dëshpëruar. Ndonjëherë duket se nuk do të bëjmë asgjë, por vjedhim një top, bëjmë 1-0 dhe shkojmë në shtëpi…

MARCA: Duke folur për lojën e skuadrës, si e vlerësoni figurën e Javier Aguirre?

MURIQI: Që në ditën e parë që ka ardhur ka qenë shumë i sjellshëm me të gjithë. Kur ai erdhi ne kishim 12 ndeshje pa fituar, ishim në një moment shumë të vështirë dhe mbi të gjitha ai u fokusua në mospënaqësinë e golave. Kjo na dha shumë besim. Tani, këtë sezon, skuadra ka ndryshuar, por nuk do të thosha 100 për qind. Ai ka përfshirë gjithë përvojën e tij, është shumë i disiplinuar dhe kjo më pëlqen shumë.

MARCA: Ka shumë lojtarë që kalojnë në Mallorca dhe kur të dalin në pension qëndrojnë në ishull, a planifikoni të investoni këtu?

MURIQI: Kam tetë vjet që jetoj në Turqi dhe gjithmonë kam dashur të jetoj atje. Madje kam bërë gjëra për të qenë atje, por kur mbërrita në Mallorca. Kam gati një vit në ishull dhe e vërteta është se më ka ndryshuar shumë. Tashmë jam duke kërkuar një shtëpi për të jetuar.

MARCA: Në vitet ’90 shpërtheu Lufta Ballkanike dhe ju ishit fëmijë, si e kujtoni atë kohë?

MURIQI: Unë gjithmonë them që asnjë qenie njerëzore nuk duhet të shohë gjërat që kam parë unë gjatë atyre viteve. Duhet të arratisesh nga shtëpia se erdhën disa ushtarë, të thanë se do të vendosin bomba dhe ti duhej të ikje. Shkuam në Shqipëri dhe ishte një kohë shumë e vështirë. Nëse shikoj pjesën pozitive, të jetosh që tani më bën të vlerësoj gjërat e vogla shumë më tepër.

MARCA: Ju punonit që në moshë shumë të re, si ishte kalimi juaj nga fëmijë në të rritur?

MURIQI: Fillova të punoja në një restorant në pronësi të dajave të mi kur isha nëntë vjeç. Aty bëja gjithçka: kamarier, ndihmë në kuzhinë etj. E gjithë kjo derisa mbërrita në Shqipëri në moshën 16-vjeçare. Gjatë asaj kohe, vetëm unë mund të punoja për të mbajtur nënën dhe motrën time, pasi babai im vdiq në luftë. Ai kishte edhe shkollë dhe futboll; dhe kjo është arsyeja pse vendosa të lë shkollën, sepse nuk mund ta lija futbollin, është jeta ime. E di që nuk e kam dalë mirë duke e lënë shkollën dhe tani mund të them se kam qenë shumë me fat.

MARCA: Si i duket futbolli një fëmije që po përjeton një luftë të drejtpërdrejtë?

MURIQI: Pas luftës, ekipi nga qyteti im njoftoi se do të merrnin fëmijët të luanin dhe të stërviteshin. Nëna ime, e cila e pëlqen shumë futbollin, më shtyu të shkoja në stërvitje edhe pse ishte shumë larg shtëpisë sonë. Asnjëherë në jetën time nuk kam menduar se mund të bëhesha një lojtar profesionist. As nuk e imagjinoja të shkoja në Turqi, të shënoja gola, të shkoja në Serinë A… Nuk mund ta imagjinoja kurrë sepse ishte shumë e vështirë të dilje prej andej. Në fund ia dola falë mentalitetit, punës dhe fatit tim.