Sa herë kemi qarë në fshehtësi pa e ditur se jeta po na bënte një nder, pa kuptuar se ajo që ndodhi nuk ishte fundi i botës, por fillimi i diçkaje më të mirë. Të ekzistosh do të thotë të fillosh disa herë, të mbyllësh një dritare për të hapur një derë ndërsa thajmë lotët për ata që nuk i kanë merituar kurrë.

Albert Ajnshtajni thoshte se nëse kishte një gjë për të cilën ishte mirënjohës, ishin të gjithë ata njerëz që i kishin thënë “jo” gjatë jetës së tij. Çdo zhgënjim që merrte nga ata që refuzuan ta ndihmonin në kohën e nevojës, e lejoi më vonë të gjente motivimin me të cilin të mësonte t’i bënte gjërat vetë; të bëhej më i fortë.

Ka raste kur në heshtje nuk durojmë dot më. Stresi emocional i shkaktuar nga kaq shumë zhgënjime, dështime dhe çdo “jo” e gjetur gjatë rrugës na detyron të përmbahemi. Pikërisht atëherë shfaqet pamundësia për të mbrojtur veten dhe ndjenja e qartë e humbjes së kontrollit mbi jetën tonë.

Judith Orloff, psikiatre dhe autore e librit “Liria Emocionale. Largohuni nga emocionet negative dhe transformoni jetën tuaj”, na thotë se hapi i parë për të arritur ekuilibrin e brendshëm është të qarit. Pas lotëve vjen qetësia dhe, më vonë, qartësia.

Të qash për përvojat e mësuara: vuajtje që ia vlen

Ka të ngjarë që nëse mund të udhëtoni në të kaluarën, do të ndjeni dhembshuri për personin tuaj duke e parë duke qarë për arsye të parëndësishme. Të gjithë ata lot të derdhur për ata që nuk e merituan kurrë dashurinë tonë ose për çdo moment ankthi për një projekt apo një ëndërr që kurrë nuk kishte rëndësi, tani janë kujtime të paharrueshme. Ëndrra të thyera, por të dobishme në të njëjtën kohë, të regjistruara në ato retë kalimtare të cikleve tona të jetës.

Duhet theksuar se askush nuk vjen në këtë botë me përvojë. Lotët janë si rite kalimi që duhet t’i përjetoni për të vazhduar rritjen, për të ditur se kush meriton të jetë pjesë e jetës sonë dhe kush jo, për të testuar veten dhe për të matur forcën tonë.

Në psikologji shpesh flasim për të ashtuquajturat “vuajtje të dobishme”. Është një term që tërheq veçanërisht vëmendjen dhe, besoni apo jo, shfaqet më shumë nga sa mendojmë. I referohet atyre momenteve kur sa më të vetëdijshëm të jemi për dhimbjen tonë, aq më shumë e përjetësojmë atë.

Shembuj të kësaj janë marrëdhëniet torturuese në çift, ne jemi gjithnjë e më shumë të bllokuar. Ndërsa vuajtja e dobishme përfundon dhe na lejon të çlirohemi nga pesha për t’u pastruar nga brenda dhe për të mësuar, vuajtja e kotë nuk do t’i hapë kurrë rrugën ndryshimit, rritjes së brendshme.

Pas dhimbjes vjen mundësia

Ju ndoshta keni dëgjuar në shumë raste shprehjen “vetëm ata që kanë vuajtur janë në gjendje të kuptojnë se çfarë do të thotë në të vërtetë të jetosh”. Duhet mbajtur mend se kjo nuk është plotësisht e vërtetë. Lumturia gjithashtu mëson, ajo na ofron burime të nevojshme. Vështirësia është, nga ana tjetër, kryqi në rrugën nëpër të cilën shumica prej nesh do të duhet të kalojnë.

Kur shkojmë përtej saj, kur përjetojmë dhimbje në një nga format e saj, nuk jemi më të njëjtët. Për këtë arsye, është e nevojshme të nxitet “një vuajtje e dobishme”, e cila na lejon të mësojmë të jemi më të aftë, të adoptojmë strategji më të mira me mendje elastike dhe të jemi njerëz të aftë për të parë mundësi të reja. Edhe nëse mendojmë se jeta na ka dhënë një “jo”, ndonjëherë nuk është gjë tjetër veçse një pritje pak më e gjatë.

Judith Orloff, në librin e cituar në fillim të artikullit “Liria Emocionale. Largohuni nga emocionet negative dhe transformoni jetën tuaj”, na mëson se, për të qenë në gjendje të shihni mundësitë në kohë të errëta, është e nevojshme të gjeneroni një qetësi të brendshme.

Çlirimi emocional është një mekanizëm pastrues për të qetësuar mendjen dhe për t’i parë gjërat në një mënyrë tjetër.

Pasi të keni qarë për një zhgënjim, ndarje ose dështim, duhet të sillni ndryshim. Shumë shpesh ne bëjmë gabim duke pritur që diçka të ndodhë rreth nesh për të gjetur më pas një motivim, një qëllim që na lejon të vazhdojmë e të lëmë atë që ndodhi pas.

Nuk është mënyra e duhur për të vazhduar jetën. Gjëja e duhur për të bërë është “të jemi vetë ndryshimi ynë”. Nuk duhet ta presësh nga jashtë, por ta nxitësh nga brenda, sepse jeta ndryshon pikërisht atëherë kur ndalon së shpresuari dhe reagon.

Në fund të fundit, është pikërisht në këto momente vështirësish personale që ne zbulojmë se sa forcë ka brenda nesh dhe gjithçka që jemi të aftë. Edhe nëse nuk e besoni, ne jemi si lisi: sa më shumë të na godasë era, aq më të fortë bëhemi. / bota.al