Deputeti shqiptar në Kuvendin e Serbisë, Shaip Kamberi, ka kërkuar të krijohen kushtet për përdorim të lirshëm, publik dhe zyrtar të simboleve kombëtar shqiptare në Serbi.

Në adresimin e tij gjatë seancës së sotme të Kuvendit të Serbisë, ai ka cituar disa vargje nga himni kombëtar.

“Ka kaluar një vit nga fjalimi im për nevojën e përdorimit të lirë, publik dhe zyrtarë të simbolit tonë kombëtar, ndërkohë që Republika e Serbisë po vazhdon të mbetet vendi i vetëm në rajon i cili, me ligj, i pamundëson pakicave nacionale që të përdorin lirshëm simbolet e tyre ‘nëse janë identike me simbolet e shteteve tjera’”, ka deklaruar Kamberi.

Ky është fjalimi në shqip i Shaip Kamberit në parlamentin serb:

Angazhimi jonë për simbolet identitare nuk do të pushojë. Në këtë betejë as nuk mund të nënshtrohemi as të dorëzohemi.

1. Kryetar,

Zonja dhe zotërinjë deputet,

Mirëdita – dobar dan

Pyetja ime sot i dedikohet Kryeministres së Republikës së Serbisë dhe është:

• Kur do të krijohen kushtet për përdorim të lirshëm, publik dhe zyrtar të simbolit kombëtar Shqiptar?

Ka kaluar një vit nga fjalimi im për nevojën e përdorimit të lirë, publik dhe zyrtarë të simbolit tonë kombëtar, ndërkohë që Republika e Serbisë po vazhdon të mbetet vendi i vetëm në rajon i cili, me ligj, i pamundëson pakicave nacionale që të përdorin lirshëm simbolet e tyre “nëse janë identike me simbolet e shteteve tjera”.

Se sa është në Serbi shkalla e mosdurueshmërisë ndaj simbolit nacional shqiptarë na ka treguar edhe sjellja e huliganëve, të cilët kanë hequr flamurin shqiptar në vende të shumta në Beograd ku ishte i vendosur si pjesë e protokollit shtetëror për vizitën e Kryeministrit të Republikës së Shqipërisë, z. Edi Rama.

Huliganët janë kryerësit e drejtëpërdrejtë të këtij akti vandal, por duhet të theksohet që ata janë produkt i diskursit i cili mbështetë dhe ushqen stereotipet antishqiptare, armiqësinë dhe hasmërinë ndaj tyre.

Një diskurs të ktillë, autori i veprës “Shqiptari imagjinarë”, Aleksandar Pavloviq, e quan “shqiptarizëm” duke u mbështetur në konceptin e “ballkanizimit” të Marija Todorovës, i cili e përshkruan diskursin i cili krijon stereotipe për Ballkanin dhe politikën e cila është në mënyrë organike e lidhur me këtë diskurs.

Në këtë atmosferë, mosdurimi, urrejtje të hapur dhe paragjykimeve ndaj shqiptarëve dhe ndaj gjithçkaje që lidhet me shqiptarët, duke shtuar këtu diskriminimin në të drejta fundamentale, jeta e shqiptarëve të Luginës së Preshevës, por edhe e shqiptarëve që jetojnë në mbrendësi të Republikës së Serbisë, është e vështirë.

Në atmosferën e krijuar në të cilën mohohen krimet e luftës, glorifikohen kriminelët, muralet e të cilëve i ruan vet policia dhe nëse marrim parasysh Raportet e Organizatave ndërkombëtare që Serbia ka ngecje serioze dhe kthimt mbrapa në demokraci, atëherë, ndoshta nuk duhet të habitemi pse ndaj një akti vandal si ai i heqjes së flamujve shqiptar në Beograd shteti nuk ndërmerr asgjë.

Pushtetarët heshtin me krenari.

“E bukur kjo ndjenja e krenarisë” do të thoshte Mesha Selimoviq, “na mbron nga pendimi”.

Për shumëkend me të drejtë shtrohet dilema nëse ky nakt vandal ndaj flamurit të Shqipërisë është pjesë e projktit “Open Balkans” apo e atij të “Botës serbe” të Aleksandar Vulinit.

Të nderuar kolegë,

Unë këtu mund vetëm të përmend vandalizmin ndaj flamurit shtetëror shqiptar, por detyra ime qenësore në këtë Kuvend është të pyes pse Shqiptarët e Luginës së Preshevës, rrespektivisht ata që jetojnë në Serbi, nuk munden lirshëm, publikisht dhe zyrtarisht të përdorin simbolin e tyre kombëtar, simbol ky që përfaqëson në thelb një pjesë të identitetit të tyre.

Të gjithë ne, besoj, që synojmë anëtarësimin në Unioni evropian. Pikërisht ajo Evropë të cilën po e synojmë është e njohur për “aftësitë e integrimit e jo të shkatërrimit ose eliminimit të diversitetit”.

Si vend i cili pretendon të jetë pjesë e BE-së, (edhe pse sot me të drejtë mund të shtrohet pyetja nëse Republika e Sërbisë me të vërtetë dëshiron anëtarësimin), ky shtet duhet të eliminojë ligjet e veta diskriminuese.

Njerzit janë shpirtërisht të lidhur me simbolet e tyre identitare. Njerzit shpeshherë, përgjatë historisë, edhe kanë vdekur për ato simbole.

Prandaj, pa marrë parasysh ligjet aktuale, situatën negative politike, e cila mohon simbolet tona, unë mund të them që ne nuk do të heqim dorë nga simbolet tona identitare.

Ne, me durim do të angazhohemi dhe do të presim kur e drejta jonë identitare mbi përdorimin e lirë, publik dhe zyrtarë do të realizohet.

Besojmë në një zgjidhje të këtillë sepse kjo çështje në vendet e rajonit është kryer që moti në dialog me pakicat. Deri atëherë ne as nuk do të dorëzohemi as nuk do të nënshtrohemi.

Në fund të fundit angazhimin tonë të pandalshëm për identitetet dhe simbolet na obligojnë edhe rreshtat e himnit tonë:

Se Zoti vetë e tha me gojë

Që kombe shuhen përmi dhe,

Po Shqipëria do të rrojë;

Për të, për të luftojmë ne!

Faleminderit.