Arif Molliqi

Në oborrin e shtëpisë së djegur

recitoj poezi lufte

derisa ndërkombëtarët nguten

ta nxjerrin një njeri nga bunari

ta shënojnë në notesin e tyre

pa ia ditur datën e lindjes

as ditën e vdekjes

ai gjatë kishte qëndruar në ujë

pa arkivol

duke e pritur lirinë

kjo ishte frika e fundit

me atë pamje

me ato copa të atdheut

ishte mozaiku i bibliotekës pa libra

me muret e nxira

me raftet e djegura

me atë që kishte mbetur pa e përtypur

si një kafshatë e keqe

atë ditë

edhe pse ishte pranverë

shiu binte mbi shtëpinë pa çati

pa dritare

e pa derë

me trarët e zi që rrinin si fantazmë

mbështetur për mure

në vargun që e shkrova më vonë

kisha harruar t’i përmend zogjtë

që kishin ikur

nga krismat e asaj stine

kur dikush kishte vdekur nga dashuria

tjetri jetonte nga vdekja