Shkencëtarët identifikojnë përbërësin sekret në pikturat e Leonardo da Vinçit
Mjeshtrit e Vjetër” si Leonardo da Vinci, Sandro Botticelli dhe Rembrandt mund të kenë përdorur proteina, veçanërisht të verdhën e vezës, në pikturat e tyre me vaj, sipas një studimi të ri.
Gjurmët e sasive të mbetjeve të proteinave janë zbuluar prej kohësh në pikturat klasike të vajit, megjithëse ato shpesh i atribuoheshin kontaminimit. Një studim i ri i botuar të martën në revistën Nature Communications zbuloi se përfshirja ishte e mundshme e qëllimshme dhe hedh dritë mbi njohuritë teknike të Mjeshtërve të Vjetër, piktorëve më të aftë evropianë të shekullit të 16-të, 17-të ose fillimit të 18-të, dhe mënyrën se si ata përgatiteshin bojërat e tyre.
“Ka shumë pak burime të shkruara në lidhje me këtë dhe asnjë punë shkencore nuk është bërë më parë për të hetuar këtë temë në një thellësi kaq të madhe,” tha autorja e studimit Ophélie Ranquet e Institutit të Inxhinierisë dhe Mekanikës së Procesit Mekanik në Institutin e Teknologjisë në Karlsruhe në Gjermani në një intervistë telefonike. “Rezultatet tona tregojnë se edhe me një sasi shumë të vogël të verdhë veze, mund të arrini një ndryshim të mahnitshëm të vetive në bojën e vajit, duke demonstruar se sa mund të ketë qenë e dobishme për artistët.”
Thjesht duke shtuar pak të verdhë veze në punët e tyre, mund të ketë efekte afatgjata që shkojnë përtej thjesht estetikës.
Vezë kundrejt vajit
Krahasuar me mediumin e formuluar nga egjiptianët e lashtë të quajtur tempera – e cila kombinon të verdhën e vezës me pigmentet pluhur dhe ujin – boja e vajit krijon ngjyra më intensive, lejon kalime shumë të buta të ngjyrave dhe thahet pak më shpejt. Megjithatë, boja e vajit, e cila përdor vaj liri në vend të ujit, ka gjithashtu të meta, duke përfshirë të qenit më e ndjeshme ndaj errësimit të ngjyrës dhe dëmtimit të shkaktuar nga ekspozimi ndaj dritës.
Për shkak se bërja e bojës ishte një proces artizanal dhe eksperimental, është e mundur që Mjeshtrit e Vjetër mund t’i kenë shtuar të verdhën e vezës, një përbërës i njohur, në llojin më të ri të bojës, e cila u shfaq për herë të parë në shekullin e shtatë në Azinë Qendrore përpara se të përhapej në Evropën Veriore, në mesjetë dhe në Itali gjatë Rilindjes.
Në studim, studiuesit rikrijuan procesin e bërjes së bojës duke përdorur katër përbërës – të verdhën e vezës, ujë të distiluar, vaj liri dhe pigment – për të përzier dy ngjyra historikisht të njohura dhe domethënëse, të bardhën e plumbit dhe blunë ultramarine.
“Shtimi i të verdhës së vezës është i dobishëm sepse mund të rregullojë vetitë e këtyre bojërave në një mënyrë drastike,” tha Ranquet, “Për shembull duke e treguar plakjen ndryshe: Duhet një kohë më e gjatë që boja të oksidohet, për shkak të antioksidantëve që përmban në të verdhën e verdhë.”
Reaksionet kimike midis vajit, pigmentit dhe proteinave në të verdhën e vezës ndikojnë drejtpërdrejt në sjelljen dhe viskozitetin e bojës. “Për shembull, pigmenti i bardhë i plumbit është mjaft i ndjeshëm ndaj lagështirës, por nëse e lyeni me një shtresë proteine, e bën atë shumë më rezistent ndaj tij, duke e bërë bojën mjaft të lehtë për t’u aplikuar,” tha Ranquet.
