Shkruan: Shefik Sadiku

Shumë është shkruar dhe folur për padrejtësitë që u janë bërë shqiptarëve nga fuqitë e mëdha të Evropës, pra nga fuqitë vendosëse, duke u dhënë fqinjëve të shqiptarëve toka të tyre.

Pse ka ndodhur kështu, të gjithë e dimë. Kjo ka ndodhur, sepse kur Bota e pa qartë se Perandoria Osmane, nën sundimin e së cilës ndodheshin shqiptarët po dhe të tjerët, po shkonte drejt fundit të saj, Fuqitë e mëdha të kohës në Paqen e Shën Stefanit, në Kongresin e Berlinit dhe në Konferencën e Londrës, duke synuar vendosjen e paqes në këtë pjesë të Evropës, bënë padrejtësinë më të madhe kundër shqiptarëve duke u dhënë fqinjëve të tyre, Serbisë, Greqisë dhe Malit të Zi toka të cilat banoheshin me shumicë etnike shqiptare.

Këto vendime antishqiptare duke joshur apetitet e Serbisë, Greqisë dhe Malit të Zi, jo vetëm që nuk sollën paqen e duhur dhe të merituar, por bënë padrejtësinë më të madhe kundër kombit shqiptar, si populli më i vjetër në Ballkan.

Shqiptarët duke qenë të pafuqishëm, por edhe duke u tradhtuar haptas nga fqinjët e tyre dhe duke mos mundur të organizohen mjaftueshëm kundër pabesisë së fqinjëve dhe kundër padrejtësisë së perëndimorëve, nuk humbën vetëm toka të veta, por në përpjekje për të mbijetuar humbën edhe shumë jetë njerëzish.

Këto padrejtësi antishqiptare të atëhershme po reflektojnë edhe në pozitën dhe jetën e tyre edhe në shekullin XXI. Sado që bota demokratike në fund të shekullit XX ndërhyri për t’i dhënë fund gjenocidit serb kundër shqiptar të regjimit të Millosheviqit, megjithatë mendësia qindra vjeçare serbe antishqiptare po vazhdon edhe sot e asaj dite me synim që të shkëpusë sa do pak nga trevat shqiptare, duke pretenduar, në mos më shumë, Veriun e Kosovës.

Për humbjen e territoreve dhe tri gjenocidet antishqiptare të Serbisë, për gjenocidin grek mbi Çamërinë, kanë folur dhe kanë shkruar më shumë shqiptarët dhe në masë shumë më të vogël të huajt.

Krejt ajo që është thënë e shkruar ka përfunduar në gazeta, revista, libra, debate dhe tribuna shkencore, asgjë më tepër.

Me njohuritë dhe informatat që kam, nuk di nëse ndonjë institucion relevant shqiptar ka shtruar kërkesë në ndonjë instancë relevante ndërkombëtare për korrigjimin e këtyre padrejtësive.

Si rrjedhim i kësaj mendoj se shqiptarët duhet të kërkojnë:

Shteti i sotëm shqiptar me mbështetjen dhe kërkesën e shqiptarëve të tjerë jashtë Shqipërisë, zyrtarisht t’u drejtohen OKB-së, Bashkimit Evropian, Parlamentit Evropian, NATO-s, Parlamenteve të shteteve evropiane të sotme, të cilat dikur si fuqi vendosëse të kohës kanë vendosur në dëm të shqiptarëve, kërkesën për korrigjimin e vendimeve të atyre forumeve dhe kthimin e tokave pronarit legjitim, popullit shqiptar. Kjo kërkesë ta ketë formatin, vulën, dhe emblemën zyrtare .

Shteti shqiptar në emër të shtetit dhe të të gjithë shqiptarëve jashtë Shqipërisë aktuale, të kërkojë zyrtarisht nga institucionet që u përmendën në pikën e parë dëmshpërblimin e këtyre dëmeve deri në ditët e sotme dhe deri sa nuk korrigjohet padrejtësia.

Pse duhet të ndodh kjo?

Këto dy kërkesa duhet urgjentisht të adresohen me faktin se dëmi është evident, prona ndërkombëtarisht dhe historikisht trajtohet si e shenjtë dhe si e tillë duhet t’i kthehet pronarit.

Kjo duhet të ndodh sepse nuk besoj se nga ndonjë institucion shqiptar deri sot është kërkuar zyrtarisht korrigjimi dhe dëmshpërblimi që u është bërë shqiptarëve. Nëse shqiptarët nuk e kërkojnë zyrtarisht këtë, konkludimi del se gjithçka ka qenë në rregull.

Dhe arsyesh mëria e kësaj kërkese të drejtë dhe legjitime është se humbja e këtyre territoreve nuk është bërë me pëlqimin, vullnetin dhe me nënshkrimin e tyre.

Ajo që nuk kërkohet nuk fitohet.

Padrejtësitë nuk zhbëhen, ato korrigjohen.

Pa kërkesën për korrigjim, korrigjimi nuk ndodh.

Pa kërkesë zyrtare s’ka shqyrtim të saj.