Rrëfimi për Hajdar Rrencin e Isuf Pshtjellsin

Ish kan çue Hajdar Rrenci e kish pas rrejtë hallkun tu nêj. U kish pas thanë?

– E kam nie qenin tuj lehë për hava.                                               .

Goj’ m’gojë i shkon fjala n’vesh Mahmut pashë Përzerenit. Çon e e thrret Mahmut pasha e pvet Hajdar Rrencin:

– A e ki pa përnimên qenin tu lehë n’hava a?

– Po – i thot Hajdar Rrenci.

– A ke kân ispat?

– Po, e kam Isufin.

Çon e thrret pasha edhe Isufin e, kur erdh ky, pasha e pveti:

– Po thot Hajdari qi e ka pa qenin tu lehë n’hava. A a nimê?

– Po, nime â.

– A je kanë edhe ti aty?

– Po – tha Isufi. – Na jena gjin qehajë qi rrimë me berre. U patëm qitë qejve gjellë me ngranë. Tuj hangër qêt n’ledinë, u lshue orli, e kapi ni klysh e e çoi n’hava. Qeni zu me lehë n’hava. Për qat qên t’ka folë Hajdari, pashë.

E pa pasha qi Isufi diti me e nreqë, me e pshtillë rrenën e shoqit vet Hajdarit e s’i bani gja e i Ishoi të dy edhe pse nuk ja muer menja qi a kanë qashtu. Kur duelën jashtë, Isufi ju kthye shoqit vet Hajdarit e i tha:

– Ti, bre burrë, n’rrejsh, rrej për tokë n’dash me t’i mlue, se s’po muj me t’i mlue rrenat për hava.

Prej asaj dite ja ngjiten mileti: Hajdar Rrenci e Isuf Pshtillsi. /Anton Çetta, “Prozë popullore nga Drenica”, II/Telegrafi/