Blerina Rogova Gaxha

nuk m’ke pa në paqen time kur shiun

sodis pafundësisht

m’kishe pa qysh shumohem dhe lëkurat e mia

shumëfishohen e i kishin kalue edhe motet e t’kishin

mbërri edhe ty

tuj e fshi qetisht kujtesën e zanit tim

me i kujtue veç sytë e trishtë

ata sy që e shumojnë trishtimin pambarim po ti

nuk m’ke pa se ajo asht kujtesa ime

asht paqja ime e netëve të ftohta kur humbem në padukshmërinë e shiut

dhe ashtu siç vdekja m’tundon askush asnjeri

nuk rri në asnji dritare në botë tuj e soditë shiun tim

asht soditja ime

udha me mbrri te dhimbja

në tokën të cilën ti s’pate guxim me e prekë

nuk m’ke pa jo por

në zgjatjen e flokëve drejt teje

i lag qepallat tua nëpër faqe

drejt brigjeve ku ti sodit e pastaj

bahem lumi skaj të cilit ecën

e ti prapë në nji breg kujtesën e braktis

dhe harron

harron butësisht