Etgar Keret (1967) shkrimtar, aktor dhe regjisor izraelit. Autor tregimesh të shkurtra dhe skenarë për romane grafike, film dhe televizion. Mësimdhënës në Universitetin Ben Gurion të Negevit, në Beer Sheva dhe në Universitetin Tel Avivit.

TAKSISTI

Në çastin që hymë në taksi, kisha një parandjenjë të keqe. Nuk ishte për shkak se taksisti më kërkoi padurueshëm t’ia lidhja djalit rripin e sigurisë, pasi unë tashmë e kisha bërë, apo pse murmuriti diçka që tingëlloi si mallkim kur thashë se donim të shkonim në Ramat Gan. Unë marr shumë shpesh taksi, prandaj jam i mësuar me temperamentin, padurimin dhe erën e nënsqetullave. Por kishte diçka rreth mënyrës se si fliste taksisti, gjysmë dhunshëm dhe gjysmë në prag të lotëve, që më bëri të ndihem jorehatshëm.

Levi ishte pothuajse katërvjeçar atëherë dhe ne ishim rrugës për te gjyshja. Ndryshe nga unë, ai nuk do t’i kushtonte aq rëndësi taksistit dhe u përqendrua te ndërtesat e larta dhe të shëmtuara përgjatë rrugës. Ia këndonte vetës qetësisht këngën “Nëndetësja e verdhë” me fjalët që i shpiku, fjalë që tingëllonin pothuajse si anglisht. Ai i tundte këmbët e tij të shkurta në ajër, duke e ndjekur ritmin. Në një moment, sandalja e tij e djathtë e goditi taketuken plastike të taksisë, duke e hedhur në dysheme. Përpos një mbështjellëses së çamçakëzit, ishte e zbrazët, kështu që asnjë mbeturinë nuk ishte derdhur.  Isha kërrusur tashmë për ta marrë kur shoferi frenoi papritur, u kthye nga ne dhe me fytyrën e tij aq afër fytyrës së tim bir, filloi të bërtasë. “Ti djalë budalla. Ma theve veturën, ti idiot!”

“Hej, a je i çmendur apo çka?” I bërtita shoferit. “T’i bërtasësh një fëmije trevjeçar për shkak të një cope plastike? Kthehu dhe fillo të ngasësh, ose të betohem, javën e ardhshme do të jesh duke rruar kufoma në morgun Abu Kabir, sepse nuk do të ngasësh ndonjë mjet publik, a më dëgjon?” Kur e pashë që ai donte të thoshte diçka, unë shtova “Mbylle gojën tash dhe jepi makinës.”

Taksisti ma hodhi një shikim plot urrejtje. Mundësia e goditjes së fytyrës sime dhe ajo e humbjes së punës rrinin pezull në ajër. E mori parasysh për një moment, mori frymë thellë, u kthye, e futi në marshin e parë dhe e nisi makinën.

Në radion e taksisë, Bobby McFerrin po këndonte “Mos u brengos, ji i lumtur,” por dukej se isha shumë larg lumturisë. E shikova Levin. Ai nuk po qante dhe, edhepse ishim ngujuar në bllokim trafiku, nuk do të merrte aq shumë kohë për të arritur te shtëpia e prindërve të mi. U mundova ta gjej një tjetër rreze drite në atë udhëtim të pakëndshëm, por nuk munda. I buzëqesha Levit dhe ia shprisha flokët. Më shikoi me vështirësi, por nuk ma ktheu buzëqeshjen. “Babi,” pyeti ai, “çfarë tha ky burri?”

“Burri tha,” u përgjigja shpejt, sikur të mos ishte asgjë, “se kur je duke udhëtuar me veturë, duhet të kesh kujdes se si i lëviz këmbët, në mënyrë që të mos thyesh gjë.”

Levi e tundi kokën, shikoi nga dritarja dhe pas një sekonde pyeti, “Dhe çfarë i the ti burrit?”

“Unë?” I thash Levit, duke u munduar të fitoj pak kohë. “I thash burrit se kishte plotësisht të drejtë, por se duhej ta thoshte atë që kishte për ta thënë në mënyrë të qetë dhe me edukatë dhe jo të bërtasë.”

“Por ti i bërtite atij,” tha Levi, i hutuar.

“E di,” thash unë, “dhe kjo nuk ishte në rregull. Dhe a e di çfarë? Do t’i kërkoj falje.”

U përkula përpara, aq sa goja ime pothuajse e preku qafën e trashë me qime të shoferit dhe thash me zë të lartë, pothuajse duke recituar, “Zoti taksist, më vjen keq se të bërtita. Nuk ishte e drejtë.” Kur e përfundova, e shikova Levin dhe buzëqesha prapë apo së paku u mundova. Shikova jashtë dritares. Sapo po lehtësoheshim nga bllokimi i trafikut dhe po hynim në rrugën Jabotinsky; pjesa e vështirë ishte prapa nesh.

“Por, babi,” tha Levi, duke e vënë dorën e tij të vockël në gjurin tim, “tani edhe ky burri duhet të më kërkojë falje mua.”

E shikova shoferin e djersitur përpara nesh. Ishte e qartë për mua se ai po e dëgjonte tërë bisedën tonë. E kisha edhe më të qartë se të kërkoja nga ai që t’i kërkonte falje një trevjeçari nuk ishte një ide e mirë. Litari ndërmjet nesh ishte i shtrirë deri në pikën e këputjes, siç ishte. “I dashur,” thashë, duke u përkulur kah Levi, “ti je një djalosh i mençur dhe tashmë i di shumë gjëra për botën, por jo të gjitha. Dhe një prej gjërave që ende nuk e di është ajo që të thuash se të vjen keq mund të jetë gjeja më e vështirë. Dhe se të bësh diçka kaq të rëndë, derisa je duke ngarë makinën, mund të jetë shumë e rrezikshme. Sepse derisa je duke u munduar të kërkosh falje, mund të pësosh aksident. Por, a e di çfarë? Nuk mendoj se duhet t’i themi taksistit të na kërkojë falje, sepse vetëm duke e shikuar mund të them se atij i vjen keq.”

Tashmë kishim mbërritur në rrugën Bialik. Tani ishte vetëm kthesa në të djathtë në Nordau dhe pastaj në të majtë në Simtat Habe’er. Pas një minute, do të mbërrinim. “Babi”, tha Levi, duke përpëlitur sytë, “Nuk mund të them se i vjen keq.”

Në atë moment, në mes të tatëpjetës në Nordau, taksisti shkeli frenat prapë dhe e tërhoqi frenin e dorës. U kthye prapa dhe e afroi fytyrën e tij afër fytyrës së tim bir. E shikoi Levin në sy dhe, pas një sekonde të gjatë, pëshpëriti, “Më beso, djalosh, më vjen keq.”

Përktheu: Alfred Beka