Faruk Šehić

Burri e ka ngulfatur gruan

era i bartte britmat e saj çnjerëzore

nëpër gjilpërat e ngrira të pishës para dritares.

Flaka kaltëroshe e gazit në stufë

përhapte ngrohtësinë pas shpinës sime.

Cigarja digjej në taketuken e xhamtë

akulli forcohej në rrugën që na ndante.

Burri i saj shkoi në wc dhe lau duart

në pasqyrën mbi sqoll e pa fytyrën e vet,

fytyra e gruas së tij e zhytur në tepihun e butë

merrte ngjyrën solemne të vdekjes.

Gjurmët e duarve të tij në qafën e saj

ishin si lytha bojë manushaqeje.

U mbështet në kolltukun prej pelushi dhe fiku dritën

dëgjonte si i kërciste mjekra në errësirë

e dinte se mjekra rritej edhe pas vdekjes.

Ai tjetri brenda tij e detyroi të qante

një çast para se të vdiste.

U ula pranë llaptopit dhe krejt këto i sajova

(Marrë nga numri i 12 i revistës “Akademia”. Përktheu: Fadil Bajraj)