Letër dashurie e Frida Kahlos për Diego Riverën

Nata ime është pa hënë. Nata ime ka sy të mëdhenj që shohin të fiksuar një dritë gri që filtron nëpër dritare. Nata ime qan e jastëku bëhet i lagësht dhe i ftohtë. Nata ime është e gjatë dhe duket e shtrirë drejt një fundi të pasigurt. Nata ime më sulmon në mungesën tënde. Të kërkoj, kërkoj trupin tënd të pafund pranë timit, frymën tende, erën tende. Nata ime më përgjigjet: bosh; nata ime më jep të ftohtë dhe vetmi. Kërkoj një pikë kontakti: lëkurën tënde. Ku je? Ku je? Kthehem herë në njërin krahë e herë në tjetrin, jastëku i lagur, faqja me ngjitet, flokët e lagura kundër tempujve. Nuk është e mundur që ti nuk je këtu. Mendja ime endet, mendimet e mia shkojnë, vijnë dhe turmezohen, trupi im nuk mund ta kuptojë. Trupi im do të donte ty. Trupi im, kjo zonë e gjymtuar, do të dëshironte të harrohet për një çast në ngrohtësinë tënde. Trupi im kërkon disa orë qetësi. Nata ime është një zemër e shndërruar në një leckë. Nata ime e di se do të më pëlqente t’ju shikoja, të ndiqja me duar çdo lakim të trupit tënd, të ta njihja fytyrën tënde dhe ta përkëdhelja. Nata ime më mbyt për mungesën tënde. Nata ime ndizet me dashuri, atë që unë përpiqem ta bëj, por që ndriçon në hije, në çdo fibër timin. Nata ime do të donte t’ju thërras, por nuk ka zë. Megjithatë, dëshiron t’ju thërrasë e t’ju gjejë e të mbahet për ty një çast dhe ta harrojë kohën që masakron. Trupi im nuk mund ta kuptojë. Ai ka nevojë për ty aq sa kam unë. Mund të ndodhë që, në fund të fundit, trupi im dhe unë formojmë një tërësi. Trupi im ka nevojë për ty. Shpeshherë pothuajse më ke shëruar. Nata ime gërryhet derisa të mos ndiejë më mishin dhe ndjenja bëhet më e fortë, më akute, pa substancë materiale. Nata ime më djegë me dashuri.

(Përktheu nga italishtja: Leonora Buçinca. Marrë nga revista “Akademia”)