Avdush Canaj

Ti ishe në detyrë.

Kishe shitur shpirtin lirë

tek ata që hapnin varre për ne.

Më pa tinëz me ata sy dhelpëraku,

më pa teksa vëja një gur

në kalanë e nisur të Atdheut.

Duke fërkuar duart e ndyta,

s’ishin duar,

putra ishin,

u ngute te korbëtarët.

Këndove për mua para tyre

si bilbil.

Ti, ai ngelaqi,

dy vjet me një klasë.

Dhe ata erdhën,

siç dinë të vijnë ata,

me natën pus,

me prangat në duar

më vranë

te rruga e Kalasë,

më vranë.

Të pashë

në kortezhin tim të gjatë

të dhimbjes,

sa rruga e dritës,

ishe edhe ti,

kishe ndërruar gëzofin,

qaje me lot dhelpërakësh

Ti, o Zot i Madh!

Kur Kalasë sonë

iu vu kulmi

me flamurin e gjakut,

ishe

në mesin e luftëtarëve,

shokëve të mi!

Fshiva sytë,

të mos më mashtroj mjegulla,

ti ishe ai!

Bëje selfi me ta.

Po, po, ti!

Sot rrah gjoks

si gjeli majë plehu

e s’ndalesh.

Flet

për Ushtrinë Çlirimtare të Atdheut,

flet për bijtë e lirisë,

agimtarët!

Vë edhe kurora lulesh

mbi varret e tyre!

Kinse përkulësh.

Ti!

Pse emri im i gdhendur

në gurët e Kalasë

të trishtoi?!

Pse u dridhe?!

Ai lumë i djerësve të akullta

pse të mbuloi?!

O, ditëzi,

t’u harroftë emri!

S’mund të duroj më,

nga varri do të ngrihem

të tregoj të vërtetën

për ty,

në ditën e pazarit

të pështyj në sy,

o i mallkuari i Zotit!

Të vraftë kafshata ime!

Të vraftë loti i nënës

Dhe i babës tim!

Dënesja e motrave të mia.

Ofshama

e fëmijëve të mi të palindur,

të vraftë!

Ptu!

Gjak i prishur!

Ptu!