Një familje që e donte shumë, por Alon dashuronte edhe pamjen nga dritarja e tij.

Sa vend i bukur – i thotë nënës së tij – pse nuk mund të shkojmë atje.

Babai dhe nëna i shpjegojnë se ai vend është shumë i rrezikshëm sepse aty jeton armiku, por se “një ditë me luftë do ta pushtojnë dhe do të shkojnë të jetojnë atje”.

Amos Azaria lexon librin për fëmijë që shkroi së fundi, i quajtur “Alon dhe Libani”.

Historia e një fëmije që jeton në Misgav Am, një kibutz në Galilenë e Epërme në kufi me Libanin.

Kur ai dhe familja e tij detyrohen të shpërngulen në një zonë tjetër për shkak të luftimeve me Hezbollahun, ajo që Alon i mungon më shumë është pamja nga dhoma e tij, Libani.

Kjo është arsyeja pse prindërit e tij i shpjegojnë atij se lufta është e nevojshme, jo vetëm për të mposhtur armiqtë e Izraelit, por për të zënë atë vend dhe për ta pushtuar atë.

Ndërsa lexon librin e tij, Amos Azaria mban në prehër djalin e tij më të vogël, i cili është dy vjeç, gjashtë të tjerët janë rreth tavolinës në Elei Azza, në kufi me Rripin e Gazës, ku ata jetojnë tani.

Ata janë zhvendosur disa herë.

Nga njëra anë, një grup çadrash të vogla kampingu, një kuzhinë e improvizuar me mobilje që kanë makarona, oriz dhe ushqime, një strukturë ku ndodhet sinagoga dhe që financohet nga një grup hebrenj amerikanë dhe një tavolinë e madhe me karrige të rregulluara rreth tij, ku Azaria mban mësime për fëmijët dhe adoleshentët që jetojnë atje.

Azaria u transferua në Elei Azza me familjen e tij nga Ariel, ku ai jep mësim në shkenca kompjuterike në universitet.

Të jetosh si pionier, thotë ai, është e vetmja mënyrë për të dhënë shembull dhe për të bindur një numër gjithnjë në rritje njerëzish se luftërat e vazhdueshme mund të përfundojnë vetëm me një ri-pushtim të Gazës dhe një vendbanim në Liban.

Por Azaria nuk e pëlqen fjalën pushtim.

“Populli i Izraelit, thotë ai, ka udhëzime të qarta se çfarë duhet bërë. Ne jemi trashëgimtarë dhe duhet të kërkojmë nga armiqtë tanë çmimin e vetëm që mund të paguajnë. Toka”.

Pushtimi i Libanit

Në mars, Amos Azaria krijoi grupin Uri Tzafon, i cili e merr emrin nga një varg biblik që fjalë për fjalë do të thotë “zgjohu, o veri”, është lëvizja për të kolonizuar pjesën jugore të Libanit.

Disa javë më parë, faqja e tyre promovoi imazhe se si ata do të donin të rindërtonin zonën, plane për apartamente me pishina, shtëpi të ndritshme me pamje nga luginat libaneze.

Ata tashmë kanë një vlerësim çmimi, me oferta që nisin nga 300 mijë shekel, pak a shumë 70 mijë euro.

Reklama nën imazhet e shtëpive thotë: “Kur Hezbollahu të eliminohet, a ëndërroni edhe ju për një shtëpi të madhe me pamje nga malet e mbuluara me borë? A ëndërroni edhe ju për një shtëpi dhe një komunitet mikpritës në tokën e të parëve tuaj?”.

Në vend ka edhe një hartë të Libanit jugor me të paktën 300 vendbanime, me fshatra dhe qytete libaneze në jug të lumit Litani të riemërtuar me emra hebrenj.

Azaria themeloi grupin në mars me disa dhjetëra anëtarë të tjerë, tani ka disa mijëra.

Të gjithë mendojnë se vendosja në Liban, pushtimi i tij, është “i nevojshëm për sigurinë e Izraelit” dhe dërguan drone me balona, ​​të cilët u ulën në territorin e Libanit jugor, me vizatime të hartave të reja dhe një mesaz.

“Ky është vendi i Izraeli i cili është në pronësi të hebrenjve. Ju kërkohet të evakuoheni menjëherë!”

Kjo ndodhi në fund të qershorit, shumë përpara se të fillonte ofensiva ushtarake izraelite në Liban.

Nuk ishte e vetmja nismë që ata zbatuan.

Pozicionet politike

Azaria mbështet Netanyahun, por mendon se ai është shumë i ndrojtur.

Si shumë të tjerë të lidhur me grupet ekstremiste, mendon se plaga e vitit 2005, shkëputja e njëanshme izraelite nga Gaza, ishte një gabim dhe nuk e fal Netanyahun për deklaratat e tij të fundit, në të cilat ai tha se “rivendosja në Gaza është një projekt joreal”.

Ata mendojnë se njerëzit shohin përpara liderëve se çfarë është e drejtë të bëhet.

7 tetori dhe pasojat e tij kanë dhënë dhe po u japin lëvizjeve të tilla, si Nachala e Daniella Weiss, mundësinë për të transformuar projektet e tyre duke i paraqitur si vendimet e pashmangshme që do të garantojnë sigurinë e shtetit të Izraelit.

“Siguri ka vetëm aty ku është prezenca jonë civile, siguri ka vetëm nëse rifitojmë tokën që na takon”, thotë Azaria ndërsa me djalin në krahë që mban librin “Alon dhe Libani” shpjegon se nëse ushtria izraelite të kishte vrarë fëmijë gjatë Intifadës së Dytë, 7 tetori nuk do të kishte ndodhur kurrë.

“La Stampa”