Ai ishte poet që vdiste nga uria në qytetin ku jetonte pasuria. Pati ardhur në këtë botë prozaike që të gjallërojë zemrën e njeriut me thëniet e tij të bukura e kuptimthella. Ai, si shpirt fisnik, i dërguar nga Perëndia e Mirëkuptimit të ngjallë e të zbusë shpirtin njerëzor. Por, ah! Ai me gëzim duroi lamtumirën e ftohtë të tokës, pa marrë një buzëqeshje nga banorët e saj.

Ai merrte frymën e fundit e s’kishte njeri bri shtratit, të shpëtonte llampën e vajit, e vetmja shoqëri, dhe disa pergamenë ku kish shkruar ndjenjat e tij të zemrës. Sikurse dha e mori me takatin e mbetur, ngriti duart drejt qiellit, lëvizi sytë e pashpresë sikur donte të shponte tavanin, për të parë yjet mbi vellon e reve.

Dhe tha, “Eja o Vdekje e bukur, shpirti mezi po të pret. Afromu e më çliro nga vargonjtë e jetës, se jam lodhur së tërqehuri ato zvarrë. Eja, o Vdekje e ëmbël, e më hiq nga fqinjët e mi që më kanë parë si të huaj sepse u shpjegoja gjuhën e engjujve. Nxito o Vdekje paqësore e më largo nga kjo mizëri që më la në qoshen e errët të harresës sepse unë nuk e gjakos të dobtin siç bëjnë ata. Eja, o Vdekje e butë e më mbështill në krahët e bardhë sepse unë nuk u duhem njerëzve të mi. Më pushto o Vdekje, plot dashuri e mëshirë, le të prekin buzët e tua të mijat që nuk provuan kurrë puthje nëne, që s’ka prekur faqe motre, që s’ka përkëdhelur gishtrinj të dashure. Eja e më merr o Vdekje e dashur”