Fizika simetrike, udhëtim drejt universit (7)

Shkruan: Naim Krasniqi, fizikan

Tani i kthehemi edhe një herë eksperimentit numër katër. Kur sferën e hekurit e vendosim në vrimën eksperimentale ajo polarizohet dhe shndërrohet në një magnet i cili ka një fushë magnetike ((b)) ⃗ (shih figurën 35 a). Në këtë rast fusha magnetike e sferës së magnetizuar ((b)) ⃗ ka drejtim dhe kah të njëjtë me fushën magnetike ((B)) ⃗ të magneteve (N S) (shih figurën 33 b).

Vendosja e pllakave të hekurit mbi polet magnetike të njërit magnet cilindrik (N1 S1) do ta shkaktojë lindjen e fushës antimagnetike (-B) të vet atij magneti, e që në figurën 34 a. është e vijëzuar me ngjyrë të kuqe. Kjo fushë antimagnetike (-B) që buron nga ana anësore e magnetit (N1 S1) i largon të gjitha vijat e fushave magnetike (B) që ndodhen afër sipërfaqes së atij magneti në drejtim të periferisë.

Kahja e vijave të fushës antimagnetike (-B) është e kundër me fushën magnetike (B) të të gjithë magneteve dhe është më e dendur afër sipërfaqes së magnetit (N1 S1) mbi të cilin janë vendosur pllakat e hekurit(vija me ngjyrë të kuqe) kurse më larg saj, intensiteti i fushave magnetike të përgjithshme është më i lartë (vija me ngjyrë të zezë), shih figurën 34 b.

Që do të thotë se momentet magnetike të sferës përkatësisht fusha magnetike e sferës (b) ose duhet të orientohen në drejtim të fushave magnetike (B) ose të fushës antimagnetike (-B).

Këto dy lloje të fushave konsiderohen si dy forca që kanë intensitet të ndryshëm, drejtim të njëjtë dhe kah të kundërt.

Kahja e fushave magnetike (B) dhe fushave antimagnetike (-B) për shkak të kahut të kundërt konsiderohen si forca shtytëse, prandaj në këtë rast dhe në këto rrethana, sfera metalike e kërkon atë gjendje të qetësisë, në të cilën është në gjendje t’i mbajë stabile momentet magnetike, përkatësisht fushën magnetike të sferës (b) të orientuar vetëm në drejtim të fushës magnetike (B), që konsiderohet si burim kryesor i magnetizimit të sferës së hekurit (Fe).

Veprimi i njëkohësishëm i këtyre dy forcave shtytëse (F) dhe (-B) në sferën e hekurit (Fe) e cila gjendet në gjendje të lirë dhe të pafikësuar mbi magnetin (N1 S1) mbi të cilin janë vendosur pllakate të hekurit (AB), do ta detyrojë sferën e magnetizuar të largohet nga vendi ku intensiteti i fushës anti-magnetike është më i lartë, dhe të kalojë më larg në një hapësirë ku intensiteti i fushave magnetike (B) është më i lartë.

 Argument

Bazuar në këtë eksperiment, tërësisht ngjashëm, i njëjti proces është zhvilluar edhe ndërmjet tokës që ka një fushë magnetike dhe Hënës që nuk posedon fushë magnetike.

Prandaj edhe një herë e rikujtojmë se miliarda vite më parë gjatë reaksionit të atomeve të elementeve (aX) dhe (aY) janë formuar ciklonet e tokës dhe Hënës në distanca qindra mijëra kilometra, kurse gjatë reaksionit të atomeve të elementeve (aX) dhe (aZ) janë formuar tornado elektromagnetike.

Masa e atomeve te cikloni i tokës ishte shumë më e madhe sesa te Hëna dhe kjo i ka dhënë mundësi ciklonit të tokës ta tërheqë më shpejt dhe më afër tornadon elektromagnetike, e krijuar nga reaksioni (aX) dhe (aZ).

Në këtë mënyrë janë krijuar dy trupa qiellorë, toka dhe Hëna nga të njëjtat reaksione të atomeve të elementeve (aX) dhe (aY), kurse tornadoja elektromagnetike nga reaksioni (aX) dhe (aZ).

Sikur toka ashtu edhe Hëna nën veprimin e forcës së cikloneve kanë tërheqë së pari elementet e rënda ferromagnetike rreth bërthamave të tyre, por toka ishte në epërsi në raport me Hënën për shkak të masës më të madhe të atomeve të elementeve (aX) dhe (aY).

Kështu që rreth tokës dhe Hënës njëkohësisht janë formuar sfera ferromagnetike me rreze të ndryshme.

Nga ana e tjetër, prezenca e atomeve të elementeve (aX) te cikloni i Tokës ishte shumë herë më e madhe se te Hëna. Kjo ka ndikuar në të njëjtën kohë që cikloni i tokës ta tërheqë edhe Hënën edhe tornadon elektromagnetike pasi të dyja posedonin të njëjtat atome (aX).

Në atë kohë, distanca e tokës dhe Hënës mund të ishte sa gjysma e distancës së tanishme, por për fat të mospërplasjes së Hënës me tokën ishte tornadoja elektromagnetike e cila është tërheqë në brendësi të sferës ferromagnetike nga cikloni i tokës për shkak të atomeve të njëjta (aX).

Prezenca e Tornados elektromagnetike brenda sferës ferromagnetike e ka përzier hekurin dhe nikelin, apo përmes të ndonjë fërkimi që bën cilindri i tornados elektromagnetike e ka formuar rrymën elektrike, nga e cila është formuar fusha magnetike e tokës (B) apo dipoli magnetik në formë cilindrike ashtu siç ishte forma e Tornados.

Kjo fushë magnetike (B) që ka buruar nga toka është shpërndarë edhe në hapësirën kur ishte krijuar Hëna.

Por kjo fushë magnetike nuk ishte e vetmja në hapësirën ku gjendej Hëna, aty ishin prezentë shumë fusha magnetike të trupave tjerë qiellorë duke e përfshirë edhe Diellin, që janë krijuar para tokës dhe Hënës.

Nga ana e tjetër, fushat magnetike, qoftë të diellit, tokës (B) apo trupave të tjerë qiellorë në një formë sado të padukshme, e kanë magnetizuar sferën ferromagnetike të Hënës.

Në këtë mënyrë, bërthama e Hënës, e përbërë nga materiali i hekurit (Fe), posedonte një fushë magnetike (b) shumë të dobët në brendësinë e saj.

Sado i vogël dhe i padukshëm nga toka që të jetë ky magnetizim prapë se prapë fusha magnetike e Hënës (b) përkatësisht momentet magnetike të hekurit në brendësi të Hënës janë orientuar në drejtim të fushës magnetike të tokës (B) si trup më i afërt që posedon një fushë magnetike (shih figurën 35).

Në momentin kur fusha magnetike me ndihmën e tornados elektromagnetike e kanë tërhequr hekurin likid nga të gjitha anët, duke e vendosur mbi polet magnetike të Tokës, ka lindur fusha antimagnetike ((-B) ⃖), e cila fushë tenton t’i orientojë momentet magnetike përkatësisht polet magnetike të Hënës në drejtim të kësaj fushe.

Kahja e fushës magnetike ((b) ) ⃗e Hënës dhe fushës antimagnetike ((-B) ⃖) që buron nga toka për shkak të kahut të kundërt, konsiderohen si forca shtytëse, prandaj në këtë rast dhe në këto rrethana sfera e magnetizuar e Hënës e kërkon atë gjendje të qetësisë në të cilën është në gjendje t’i mbajë stabile momentet magnetike, përkatësisht fushën magnetike të Hënës ((b)) ⃗të orientuar vetëm në drejtim dhe kah të fushës magnetike të tokës ((B)) ⃗, që konsiderohet si burim kryesor i magnetizimit të sferës së hekurit (Fe) në brendësi të Hënës.

Veprimi i njëkohësishëm i këtyre dy forcave shtytëse (F) dhe ((-B) ⃖) në sferën e magnetizuar të Hënës e cila gjendet në gjendje të lirë dhe të pafikësuar në orbitën e saj rreth Tokës e ndalon afrimin e mëtejshëm të Hënës dhe do ta detyrojë të largohet në një distancë (d) në drejtim të periferisë, në një gjendje të qetësisë ku sfera e magnetizuar e Hënës, e ruan kahun dhe drejtimin fushës magnetike ((b)) ⃗ të njëjtë me kahun e fushës magnetike të tokës ((B) ) ⃗dhe fushave magnetike të trupave të tjerë qiellorë.

Në këto rrethana Hëna ndodhet përballë dy forcave: Forcës tërheqëse të ciklonit tokësor (forcës gravitacionale) që tenton ta ofrojë Hënën sa më afër tokës apo ta përplasë për tokën. Forcës shtytëse të fushës antimagnetike ((-B) ⃖) që buron nga anët anësore të dipolit magnetik të tokës që tenton ta largojë Hënën sa më larg tokës. Në këto rrethana, forca tërheqëse e ciklonit tokësor barazohet me forcën shtytëse të fushës antimagnetike ((-B) ⃖) dhe Hëna mbetet në një distancë nga toka, dhe rrotullohet rreth tokës në një orbitë ku gjithmonë kanë vlera të njëjta forcat shtytëse dhe tërheqëse.

Prandaj kjo fushë antimagnetike që buron nga toka nuk është asgjë tjetër pos një fushë antigravitacionale që i kundërvihet fushës gravitacionale. Vijon.